Ένας κύβος του Ρούμπικ έχει 43.252.003.274.489.856.000 πιθανούς συνδυασμούς. Άρα η λύση του γρίφου δεν είναι και τόσο εύκολη. Βέβαια το εντυπωσιακό είναι ό,τι μπορεί να λυθεί το πολύ σε 20 κινήσεις. Πόσες πιθανότητες έχεις να λύσεις τον γρίφο, όταν πιάνεις τον κύβο στα χέρια σου πρώτη φορά; Tο πιθανότερο είναι πως απαιτεί πολύ χρόνο και τριβή με τον φίλο cube. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα σε πόσες κινήσεις θα το καταφέρεις.
Το σίγουρο είναι πως εξαρτάται από εσένα. Δεν έχεις παρά να προσπαθήσεις. Έχουμε λοιπόν, δύο κύβους. Ένα μυαλό για κάθε κύβο, άρα δύο μυαλά. Η λύση του γρίφου οδηγεί στην ευζωϊα.
Πόσοι πιθανοί συνδυασμοί υπάρχουν άραγε για να μπορέσει να λύσει ο καθένας τον δικό του κύβο του Ρούμπικ; Θα πλησιάσουν στην λύση; Αν το καταφέρουν, θα μπορέσουν μαζί σε συνεργασία να το ξανακάνουν με έναν κύβο; Στόχος; Τι άλλο;
Eυζωϊα για δύο.
Ερωτήματα αναπάντητα που μόνο στην πράξη μπορούν να απαντηθούν. Δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν προσωπικές επιλογές και στην πορεία συνεργασία,
δεκτικότητα, ομαδικότητα, υπομονή και επιμονή. Αλλά κυρίως αντίληψη. Όπως λέει και το τραγουδάκι... "Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά".
Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι...
Τι είναι προτιμότερο; Να βιώνεις
μια διαδικασία που σου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα μόνος ή να βιώνεις την χαρά και να μην έχεις κάποιον να την μοιραστείς;
Προφανώς εξαρτάται.
Από τι;
Από τα γεγονότα που σου προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση το αίσθημα της μοναξιάς έχει την τιμητική του.
Τι κάνουμε;
Είναι απλό...
Κατηφορίζουμε τις θάλασσες παρέα.
Μα ποια παρέα; Κοινός παρονομαστής η μοναξιά δεν είπαμε;
Μα πως μπορείς να νιώθεις μόνος όταν σε χαιρετίζουν νησιά μεθυσμένα και παράλληλα τραγουδούν πουλιά παραδεισένια;
Μα έλα που λείπει εκείνο το πειραχτήρι που στην άμμο θα τραγουδάει τάχα...
Κι όταν ρωτάω που θα σε βρω;
Όλοι μου δείχνουνε τον χάρτινο ουρανό...
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι,
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τη δεις όσο μακριά και να `σαι,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης".
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις,
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της,
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.
ΥΓ.Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο δικός μας κόσμος διαφορετικός. Στον βράχο ίσως καεί ο χάρτινος μας ουρανός. Που ξέρεις μπορεί να μπει και μια φωτιά στο λιμάνι :)
Ξεκινάω από το σπίτι πρωί πρωί να πάω δουλίτσα. Όλα περίφημα, έχω υγεία νιώθω υπέροχα.
Ο καιρός μουντός... Οπως οδηγώ, αρχίζει το ψιλόβροχο.
Νιώθω ξανά αυτό το συναίσθημα. Χαρά και λύπη μαζί.
Χαρμολύπη. Τι αξία θα είχε η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη;
Οδηγώ και το νιώθω όλο και πιο έντονα.
Διττό συναίσθημα. Το μυαλό αρχίζει να τρέχει, να ανεβάζει στροφές και να αλλάζει ταχύτητες.
Ψάχνει να βρει μια ανάμνηση με πρωταγωνιστές χαμόγελα και δάκρυα παρέα.
Η βροχή δυναμώνει, αστραπές, βροντές, αρχίζω και λίγο να σκιάζομαι.
Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο, ψάχνοντας μία νότα αισιοδοξίας.
Ωπ, ο δείκτης κολλάει.
At the end of the storm, there's a golden sky.
Αρχίζω να θυμάμαι νοερά...
Είναι Μάης του 2007.
Βρισκόμαστε στην Μυτιλήνη αποστολή με τον Απόλλωνα Αθηνών-Σμύρνης πείτε τον όπως θέλετε.
Τελευταία αγωνιστική της Γ' εθνικής κατηγορίας.
Αιολικός - Απόλλων.
Εκρεμμεί ένα δικαστήριο για τον Απόλλωνα. Αν δικαιωθεί και πάρει και ένα ποντάκι στο ματσάκι θα γλυτώσει τον υποβιβασμό.
Εμείς σε αυτή την ομάδα αυτό μάθαμε. Δεν ξέρουμε από πρωταθλήματα και ευρωπαϊκά.
Μιά ολόκληρη ζωή στην Α΄ εθνική παλεύαμε να σωθούμε. Ψυχικό τραύμα ετών.
Ξενοδοχείο, κλίμα φοβερό, αγάπη, γέλιο, άγχος, φόβος για ενδεχόμενο υποβιβασμό και αποτυχία.
Φροντιστής ιδανικός για αποφόρτιση.
Περιγράφει
ιστορία από παιχνίδι στο Πριγκηπάτο που ο τότε επιθετικός των
Μονεγάσκων Γιούργεν Κλίνσμαν ενώ κάνει ζέσταμα, τον βλέπει στην κερκίδα, το διακόπτει και φωνάζει Γιώργο, Γιώργο.
Πέφτει ο ήλιος, οι παίχτες στα δωμάτια.
Παρεάκια φτιάχνουν τα δικά τους πηγαδάκια. Ποιος θα κοιμηθεί πριν από τέτοιο ματς;
Παρέα με τον Μάρκο, τον Άρη, τον Δημήτρη και τον Γιώργο να βαράει με σφεντόνα τον τσαλαπετεινό.
Πίνουμε από μία μπύρα την οποία χρεώνουμε στο δωμάτιο του γενικού αρχηγού.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Η ώρα δύο τα χαράματα.
Είμαστε έτοιμοι να πάμε για ύπνο. Έχουμε επισκέψεις. Μπαμ μπουμ φασαρίες.
Βγαίνουμε
μπαλκόνι. Καμιά δεκαριά άτομα ανάβουν καπνογόνα και πετάνε γουρούνες
και δυναμιτάκια και τραγουδάνε υβριστικά συνθήματα κατά της ομάδας μας.
Ξυπνάνε επί της ουσίας τους λίγους που είχαν κοιμηθεί.
Στέλνουν το cult ποδοσφαιρικό μήνυμα.
"Εδώ θα γίνει ο τάφος σας".
Χαμογελάμε, δεν απαντάει κανείς.
Η σκέψη όλων κοινή, ραντεβού στο γήπεδο.
Ξημερώνει...
Πρωινό και όλα τα συναφή.
Έρχεται η ώρα της ομιλίας στο ξενοδοχείο.
Ο coach έχει αποφασίσει να αλλάξει σχηματισμό.
Έχει επιλέξει μάλιστα να παίξει με 3άδα πίσω και ο μεσαίος αμυντικός είναι παίχτης ο οποίος εκπλήσσεται μόλις το μαθαίνει.
Έχει ρίσκο η επιλογή; Στον καθρέφτη θα φανούνε όλα.
Οδηγίες, τακτική και φύγαμε.
Η μεγάλη ώρα είναι τώρα. Πατάμε το χόρτο.
Βολτάρουμε, νιώθουμε έντονα τις στιγμές.
Κόσμος συρρέει και ήδη έχουν αρχίσει τον εκφοβισμό.
Δεν μασάμε. Η ομάδα βγαίνει για ζέσταμα.
Όσο περνάει η ώρα το γήπεδο γεμίζει.
Είμαστε έτοιμοι.
Τελευταίες οδηγίες.
Βγαίνουμε.
Καυτή ατμόσφαιρα.
Σφυράει ο διαιτητής.
Πάμε καλά. Απόλυτος έλεγχος του παιχνιδιού.
Εύγε coach καλή επιλογή.
Δεν χάνουμε με τίποτα. Ο κόσμος πιέζει αλλά η ομάδα τους δεν μπορεί.
Και ξάφνου κρύβεται ο ήλιος.
36ο λεπτό της αναμέτρησης.
Μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνας.
Τι γίνεται ρε παιδιά; Δεν βλέπω καλά είμαι πίσω από το τέρμα στα κάγκελα και κάνουμε άμυνα στο απέναντι.
Ο διαιτητής υψώνει την κόκκινη κάρτα, η οποία φωτίζει σαν δάδα σε σπηλιά.
Κεραυνός εν αιθρία.
Ποιος είναι; Όχι ο Νίκοοοος. Ο μεσαίος αμυντικός που σκούπιζε μέχρι εκείνη την στιγμή τα πάντα.
Μένουμε με 10.
Δέκα ακόμα και άλλα 45' για ένα βαθμό.
Βγαίνει ο Νίκος από το γήπεδο. Κλαίει...
Πάει στα αποδυτήρια.
Περνάνε 5 λεπτα δεν έχει βγει.
Ημίχρονο. Όλοι μέσα.
Ο coach προσπαθεί να μιλήσει, ο Νίκος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά του.
Στα μάτια όλων βλέπω τον Νίκο.
Πάμε γερά.
Αρχίζει το δεύτερο.
Πιέζει ο αντίπαλος. Απαλό σφυροκόπημα.
Στήνουμε πούλμαν, κρεμασμένοι από τα δοκάρια.
Διώχνουμε και έξωωωωωωω.
Περνάει το πρώτο τέταρτο.
Ισσοροπία πλέον.
Η κερκίδα βράζει.
Ο Νίκος ακόμα μέσα στα αποδυτήρια.
Το παίρνω απόφαση μπαίνω μέσα, κλαίει ακόμα με αναφιλητά.
Νιώθει πως η ομάδα θα πέσει εξ αιτίας του.
Προσπαθώ να τον πείσω να βγεί έξω. Με τίποτα όμως.
Επιστρέφω πίσω από τα κάγκελα.
Άγχος, στρες και αγωνία που τραγουδάγε ο μεγάλος Σάκης Μπουλάς.
Τα σύννεφα αραιώνουν και κάτι πάει να γίνει.
Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι γκόλ στο 76' 1-0.
Το γήπεδο φλέγεται, ο σκόρερ βγάζει την φανέλα και πανηγυρίζει σαν σκυλί που βγήκε στον αγρό.
Δεύτερη κίτρινη, κόκκινη. Με δέκα και ο αντίπαλος.
Λύπη, λύπη, λύπη.
Ο Νίκος άραγε μέσα πως να νιώθει, αναρωτιέμαι.
Κεφάλια κάτω, απέλπιδα προσπάθεια.
Αλλαγή ο coach.
Δύσκολα τα πράγματα.
Τελευταία λεπτά της αναμέτρησης.
Γιόμες.
Μεγάλη μεταβίβαση, λάθος εκτίμηση τερματοφύλακα, σέντρα-σουτ το ελάφι ...
Η μπάλα πάει άουτ.
Και όπως την παρακολουθώ πίσω από την εστία αργά και βασανιστικά στο 89',
πετάγεται ο από μηχανής θεός. Ποιος ; Ο Μάρκο Πόλο ο εξερευνητής ; Μα πως βρέθηκε εκεί το στόπερ ;
...Θλίψη γεμίσανε τα όμορφα αμυγδαλωτά μου μάτια,σαν είδα και πάλι τους υποκριτικούς φρουρούς της ηθικής και της αμορφωσιάς,να τραγουδούν τους μεγαλεπήβολους και κακόηχους ύμνους τους, για φθαρμένα ιδανικά,για τον εξευτελισμό του έθνους,για παρακμή της εθνικής μας ταυτότητας και για την μεγάλη συνωμοσία έναντι στη αγία μητέρα εκκλησία μας...
...δάκρυα μούσκεψαν τα τροφαντά μου μάγουλα και τα γεύτηκα πικρά καθώς αργοκύλησαν στην άκρη των χειλιών,σαν συνειδητοποίησα πως το έργο αυτό δεν έχει τελευταία πράξη,και θα συνεχίζεται εις τους αιώνες των αιώνων,αμήν...αληλούηα αληλούηα αληλούηα...
....Η έπαρση της σημαίας ψεύτικοι άνθρωποι,δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο την δική σας έπαρση, που αιωρούμενοι εκεί ψηλά θαρρείτε πως κατέχετε και τη μόνη αλήθεια.Η οποία είναι ουσιαστικά οτι μόνο η μύτη σας ξεφεύγει απο τους νόμους της βαρύτητας και το υπόλοιπο σώμα είναι θαμμένο βαθιά μέσα στο σκοτάδι του εγώ σας ,και όσο και να σας σκάβουν τελειωμένες ψυχές και κολασμένες σαν και τη δική μου,δεν πρόκειται να βρούν ίχνος θησαυρού στο ξερό χώμα που σας σκεπάζει...
...Προσευχηθείτε λοιπόν να υπάρχει η προσευχή!! Μη σταματάτε να ζητάτε απο τους νέους μας να ζωντανεύουν ξανά και ξανά ,γενιά με τη γενιά ,την ίδια φλόγα που καίει αιώνες τώρα τα αρρωστημένα μυαλά σας..Συνεχίστε να διδάσκετε επιδέξια την λοβοτομή της σκέψης,την απεραντοσύνη της βλακείας σας,και εξακολουθήστε να μοιράζετε δωρεάν ρουσφέτια για μια θέση στην μονιμότητα της αυτολύπησης και της δήθεν ταπεινότητας...
...Θλίβομαι και κλαίω,όπως θα έκανε κάθε Άνθρωπος που θα σας άκουγε.Διότι καλοί μου εξ αμελείας απατεώνες ,σε αυτό ποντάρετε..Στο οτι τα εύηχα ευάερα και ευήλια λόγια σας δεν απευθύνονται σε ανθρώπους.Απευθύνονται σε ρομποτικά φερέφωνα,σε σκιές που νομίζουν οτι ζούν και βασιλεύουν ,σε μονόφθαλμους κύκλωπες τεράστιους και δυνατούς που φτάνει μονάχα ένας οδυσσέας με λίγα πρόβατα για να τους ξεφτιλίσει και να τους ξεμπροστιάσει..ένας Κανένας!
...Με πιάνει το παράπονο ρε!...πόσο ακόμα θα κυβερνάτε τις ψυχές των μακάριων εκείνων που σας αγκαλιάζουν με νύχια και με δόντια,που κρέμονται απο τα θανατηφόρα χείλη σας και φιλούν τις κατουρημένες ακριβές φορεσιές σας,μόνο και μόνο επειδή έτσι έμαθαν απο τους πρόγονους πιθήκους τους, ή επειδή τους καταδίκασαν, εσείς και κάποιοι άλλοι(με άλλα σκοτεινά συμφέροντα επίσης) σε αγράμματους και ημιμαθείς..
..Τρίζουν τα κόκαλα των ηρώων,των φιλοσόφων,των επιστημόνων πάσης φύσεως και όλων των νεκρών εκείνων Ανθρώπων που μίλησαν για την ελευθερία του πνεύματος,για την αξία της γνώσης(κυρίως του εαυτού) και για την κατάργηση πάσης φύσεως σκοταδισμού της ψυχής...
...Μαύρα τα δάκρυα μου,που αναγκάζομαι και ζώ ακόμη στην εποχή της χολέρας, της παρακμής, της μαγείας, των ζωδίων,των ζώων και των δεινοσαύρων...Δεινο-σαύρων τόσο ύπουλων και αρχαίων όσο και οι πεποιθήσεις των... ...Τραβήξτε λοιπόν το μαλλί σε κάθε πιτσιρίκι απο αυτά που είναι βουτηγμένα με το κεφάλι σε κάτι οθόνες και επαναφέρετέ το στην τάξη ..ή μαλλον λάθος...στο προαύλιο..!Ντύστε τα με τα κυριακάτικά τους νάικ, πασπαλίστε το με λίγο βασιλικό,προθερμάνετε στους 250 και ψήστε τον ήδη καμμένο εγκέφαλο τους με μια απαλή προσευχή..πιστέψτε με η συνταγή δε χάνει...Μπορείτε εναλλακτικά να σκεπάσετε το ταψί και με μια σημαία για να κρατηθεί το φαγητό ζεστό ,μέχρι να βράσουνε καλά καλά και να τα μασήσετε μόλις πατήσουν το πόδι τους στην κοινωνία πολύ πιο εύκολα... ...κεμάλ καλέ μου ...πότε θα αλλάξουν οι καιροι??
Προς Ιθάκη μεριά...
...άντε -λέτε- ρε γιώργη,άντε αγόρι μου τελείωνε...βγές απο κει μέσα,να πάμε για καφέδες,για ποτά ,για γλέντια τρικούβερτα και για κραιπάλες αναίσχυντες σε πάρτάρες μέχρι το πρωί....άντε το έχεις ήδη νικήσει,άντε ρε το έχεις ήδη ξεπεράσει,άντε,δύο μήνες,τρείς,τέσσερις,σιγά, μιά ανάσα είναι,τα κατάφερες κιόλας!
...λοιπόν είναι κάποιοι τρελοί άνθρωποι ,προερχόμενοι μάλιστα απο διαφορετικές φιλοσοφίες(επιστήμη,θρησκεία,λογοτεχνία)που υποστηρίζουν παραδόξως ένα κοινό οξύμωρο..οτι ο χρόνος δεν υπάρχει..!....κάποιοι μάλιστα το συνοψίζουν σε μία απλή πρόταση όπως : ΄΄το παρελθόν πέρασε,δεν υπάρχει πουθενά,το μέλλον φυσικά και δεν υπάρχει,δεν έχει έρθει ακόμα,και το παρόν είναι ενα τόσο μικρό και απροσδιόριστο σημείο που μέχρι να το αντιληφθείς έχει χαθεί..΄΄
...άρα χρόνος δεν υφίσταται!!είναι ένα φάντασμα!μια ανθρώπινη εντελώς παραδοχή κι όχι κάποιο φυσικό απτό φαινόμενο που μετριέται και διαιρείται--όπως αφελώς γίνεται απο το ανίκανο μυαλό του ανθρώπου στην προσπάθειά του να συλλάβει αυτή την συνεχή ροή των πραγμάτων..
...και τότε πού βρίσκεται το παρόν?ή μάλλον πότε?
...τί σημαίνει πρίν και μετά?πριν και μετα απο τί?
....η θεωρία της σχετικότητας μας βοηθά λίγο να αποσαφηνίσουμε την κατάσταση συγκρίνοντας για παράδειγμα μια σόμπα κι έναν ερωτευμένο..."Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα."(αινστάιν)
...τελικά υπάρχει ο χρόνος?και αν ναί πόσο γρήγορα περνάει?...
...άλλος μετράει το χρόνο με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά του,άλλος με το μισθό του μήνα,άλλος με τα σαββατοκύριακα,και άλλος με το ωράριο στη δουλειά...άλλος τον μετράει με θλίψη και περνάει αργά και βασανιστικά ,κι άλλος τον καταπίνει με ευτυχία μή μπορώντας ποτέ να χορτάσει τη στιγμή...
...μα κι εδώ ο χρόνος περνάει με διαφορετικό τρόπο!..
...το πρωί μοιάζει εφιαλτικό...οροί,ενέσεις,αίμα,πάρ΄του κι άλλο αίμα,άλλαξε φλέβα,γύρνα απο την άλλη,αντιβίωση,κι άλλη αντιβίωση,και το φάρμακο,και άλλες ενέσεις,κάνε αααα,κάνε οοοο,κάνε μια κωλοτούμπα,κάνε κι αυτές τις εξετάσεις,κι άλλες ενέσεις,κι άλλο αίμα,κι άλλη αντιβίωση...
...εντάξει επιτέλους πέρασε,ήρθε το βράδυ...θα ηρεμήσουμε λίγο...μπάα!!!ΠΥΡΕΤΟΣ!! άλλαξε φανέλα,πιές το χάπι,ίδρωνε,κρύωνε τρέμε,ξαναίδρωνε,ξανά φανέλα,θερμόμετρο,αντιπυρετικό,τρέμε πάλι,κομπρέσες,το χάπι, θερμόμετρο,φανέλάκι,κρύο, ζέστη, θερμόμετρο,φανελάκι,ζέστη,τρέμουλο,κρύο,θερμόμετρο,κι άλλες ενέσεις!!...μα πότε θα τελειώσει?.....
πότε?σε πόσο χρόνο?μα είπαμε χρόνος δεν υπάρχει ...
,,το είπε ο μέγας ποιητής μας Καβάφης...΄΄σαν πάς στο πηγαιμό για τη ιθάκη να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος΄΄
..να που βρίσκεται το παρόν!!! στον μακρύ το δρόμο!
...το παρόν είναι ένα παιδί που παίζει κρυφτό στον μακρύ δρόμο παρελθόντος και μέλλοντος...
το παρόν δεν είναι το τώρα ούτε το λίγο πρίν ούτε το σε λίγο...
το παρόν είναι ο πόνος...η χαρά...η ανυπομονησία...η καρτερικότητα...ο ενθουσιασμός...η θλίψη...είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει το σύμπαν μέσα απο τα συναισθήματά του...
μόνο η εμπειρία υπάρχει ,και μόνο αυτός που την βιώνει την κατανοεί πλήρως στο δικό του χρόνο...
οπότε μη βιάζεστε για ποτάκλες και μοχίτα..
μήν ανυσηχείτε για το αυριανό φαγητό και το νοίκι που πρέπει να δώσουμε μέχρι τις 10 του μήνα...
μήν προσπαθείτε να επισπεύσετε τη θεραπεία μου και μη κουράζετε το μυαλό σας με το που θα πάτε διακοπές του χρόνου..
..ας συγκεντρωθούμε στο παρόν...
..δηλαδή στο μέσα μας...
Ξεκινάς από το σπίτι σου, Δευτέρα πρωί, μια νέα εβδομάδα... Νιώθεις πως είσαι κάποιος...
Πιστεύεις πως το κατέχεις και θα είσαι ο νέος, ο ωραίος, ίσως και ο μοιραίος...
Κάνεις όνειρα, είσαι μεγάλος, τρανός, ο ένας, ο μοναδικός...
Και ξάφνου... πέφτεις σε μαύρη τρύπα και βγαίνεις πίσω στα σχολικά χρόνια.
Χαρτί, στιλό, μολύβι, γόμα, δάσκαλοι, συμμαθητές.
Τι γίνεται ;
Που είμαι; Τι κάνω εδώ ;
Είναι ένα παιχνίδι;
Ποιοι είναι ολοι αυτοί γύρω μου;
Στάκα.
Μαυρίζουν όλα...
Bocca di lupo.
Ελληνιστί στο στόμα του λύκου και πάω αμάσητος κάτω.
Συνειδητοποιώ, πιάνομαι όπου βρώ και ξεκινάω να βγώ έξω να δω ξανά το φως.
Που; Πως; Πότε;
Θα μάθεις στην πορεία ρε φίλε, ακόμα στην διδασκαλία είσαι...
Rewind και πάμε.
Άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα...
Εμείς κι ο κόσμος.
Ανέβα στο βήμα και πες το ποιήμα σου, έχουμε γιορτή.
Ξεχνάς τα λόγια, κομπιάζεις.
Στα ψιθυρίζουν οι συμμαθητές, ναι σιγά, λες και τα ήξερες και χτες.
Μαυρίζουν όλα και ο δάσκαλος αναφωνεί "Θεέ κατέβα λίγο χαμηλά" και εκεί αρχίζουν τα όργανα.
Κάτσε ρε δάσκαλε.
Από Συννεφιασμένη Κυριακή και κατοχή το γύρισες σε Πάολα;
Κατοχή θέλουμε να κάνουμε με συνδυαστικό παιχνίδι.
Μπαμ πιστολιά και το πάμε στο άμεσο.
Κατεύθυνση έχεις;
Στόχο;
Κάνε επίδειξη και ρώτα.
Μην τρέμεις, πάρε ανάσα και προχώρα.
Ένα δάκρυ κυλάει.
"Δάκρυα, τα προοίμια της τέχνης" μας λέει ο Λουκιανός.
Μην μασάς, είσαι ψυχάρα.
Δακρύζουμε κι εμείς μαζί σου.
Τι γίνεται ρε παιδιά;
Η λύση είναι μία.
Διάβασμα.
Βαράω φραπέ καραβίσιο, δυο κουταλιές καφέ και μια ζάχαρη.
Αρπάζω το βιβλίο, αρχίζω...
Θα τους καταπιώ.
Είμαι ο νέος, ο ωραίος το πιστεύω ξανά.
Αλληθωρίζω, ξυπνάω δεν θυμάμαι λέξη.
Και τώρα τί;
Μια καλή ζαριά να γίνουμε.
Μα πάλι ξέχασες;
Ο έχων την μπάλα στη γειτονιά ορίζει πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει το παιχνίδι.
Ο έχων τα ζάρια λοιπόν, καθορίζει.
Προθέρμανση εγκεφάλου, θεμέλιοι λίθοι, τακτική, τεχνική.
Τάκα τάκα 45 τα λεπτάκια.
Χέρια ψηλά.
Για μια νέα περιπέτεια ξεκινήσαμε και έχουν περάσει εννέα συναπτά έτη.
Χαιρετισμούς στο σπίτι. Κύριοι, το συμπέρασμα είναι ένα. Το φουσκωτό στρογγυλό πετσί ενώνει τις λαϊκές τάξεις. Μια βιομηχανία παραγωγής συναισθημάτων. Αγαπώ σας. Αρχή επί τέλους. Επιτέλους αρχή. Καλό χειμώνα, καθείς στην δική του βαβυλώνα.
«Αφιερώνω» τα μετάλλια σ΄ εμένα... Στον πατέρα και προπονητή μου... Στην οικογένεια μου... Και σε αυτούς που ήταν μαζί μου και με αγαπούσαν πριν από αυτό, οι οποίοι είναι μαζί μου και με αγαπάνε τώρα και οι οποίοι θα είναι μαζί μου και θα με αγαπάνε και όταν τελειώσει όλο αυτό»...
«Δεν θέλω να στείλω κανένα μήνυμα... Θέλω όμως να παροτρύνω τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό...Οχι με τον πρωταθλητισμό γιατί δεν είναι υγιής...Αλλά με τον αθλητισμό»...
«Επιτυχημένος είναι αυτός που κτίζει κάστρα με πέτρες που του πετούν οι άλλοι»...
Εξι αράδες φτιαγμένες από ένα 20χρονο μυαλό...Το μυαλό της Αννας Κορακάκη...Της πιτσιρίκας από την Δράμα, που σε τρία βράδυα την έμαθε όλη η Ελλάδα....Ενα κορίτσι που διδάσκεται ειδική αγωγή στο Πανεπιστήμιο και που ταυτόχρονα αθλείται... Σ΄ ένα άθλημα άγνωστο στο ευρύ ελληνικό κοινό, παρεξηγημένο, που ίσως και δικαίως προκαλεί αρνητικό πρόσημο στην αναφορά του...
Πριν καλά, καλά κατεβεί από το Ολυμπιακό βάθρο, αυτό το 20χρονο κορίτσι, δεκάδες αποδεδειγμένα οσφυοκάμπτες έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα... Κι εμείς οι φελοί, η χειρότερη φάρα που υπάρχει, οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, σπεύσαμε να τα κοινοποιήσουμε...Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σ.σ. πόσο ντρέπεται αυτή η Δημοκρατία άραγε;) λίγο πιό δραστήριος από έναν ταριχευμένο βροντόσαυρο, ένας πρωθυπουργός αποφασιστικός όσο ο τερματοφύλακας που δεν «πέφτει» ούτε για ύπνο, ένας υπουργός που έχει σχέση με τον Αθλητισμό, όσο ένας Βεδουϊνος με τους παγετώνες...Τριακόσιοι βουλευτές που εξελέγησαν με επιχειρηματικές χορηγίες δεκάδων χιλιάδων ευρώ για να εισπράττουν μηνιαίως περί τις 7.000 ευρώ, δεκάδες υπουργοί αποδεδειγμένα άεργοι, εκατοντάδες Γενικοί Γραμματείς και Ειδικοί Φαρισαίοι...
Που ήσασταν όλοι εσείς ρε μάγκες που αποτελείτε την επιτομή της υποκρισίας, της αδράνειας, της αδιαφορίας και της ανικανότητας; Ναι ρε, σε εσάς απευθύνομαι που βγήκατε σαν τα σαλιγκάρια μετά την μπόρα; Που ήσασταν όταν αυτό το κορίτσι, έκανε προπόνηση στο γνωστό πλέον και κατεδαφισμένο σήμερα παράπηγμα; Οταν φορούσε γάντια του σκι τον χειμώνα για να μην παγώνουν τα χέρια της και το καλοκαίρι έκανε προπόνηση με 35 βαθμούς Κελσίου; Που ήσασταν ρε πολιτικοί και κοινωνικοί απατεώνες, όταν αυτό το κορίτσι δεν είχε ούτε ...σφαίρες για να κάνει προπόνηση; Κρυμμένοι στις επιχρυσωμένες στρούγγες ήσασταν και απολαβάνατε την χλίδα σας...Αγνοώντας ακόμη και την ύπαρξη της Κορακάκη. Και όχι μόνον της Κορακάκη, αλλά και όλων των άλλων πιτσιρικάδων, που όπως η 20χρονη κοπελιά από το Δοξάτο, προσπαθούν να κάνουν πράξη και να ζήσουνε τα όνειρα τους...Οχι μόνο την Κορακάκη δεν ξέρατε, αλλά ούτε το Δοξάτο...Εκτός και αν μερικοί από εσάς, περάσατε από εκεί καλεσμένοι στην μεγάλη τοπική εορτή του Αγίου Γεωργίου για τις ιπποδρομίες, που κρατά εκατοντάδες χρόνια...Για να μην σας πω ότι δεν ξέρατε και την Δράμα...Και που ήμασταν όλοι εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, όταν έκανε προπονήσεις η μικρή εκεί στο παράπηγμα; Μία μικρή που είναι και πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αλλά όταν δεν ξέρετε ότι Ολυμπιονίκης, είναι μόνο αυτός που επικρατεί στο αγώνισμα του, πως μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις να σας μάθουμε την Κορακάκη..; Σπεύσατε και σπεύσαμε να την αποθεώσουμε την Κορακάκη...Να της αποδώσουμε αποθεωτικούς χαρακτηρισμούς, να την αναδείξουμε, να ταυτισθούμε μαζί της, να κλέψουμε λίγο από την δόξα της....Αιδώς σε όλους...
Η Κορακάκη δεν ανέβασε καμμία Ελλάδα σε κανέναν Ολυμπο, όπως λέτε εσείς οι πολιτικοί και κοινωνικοί απατεώνες και όπως αναπαράγουμε εμείς, η χειρότερη φάρα που έζησε στην ανθρωπότητα...Η Κορακάκη έπαιξε για πάρτη της, για τον πατέρα της και για όσους γουστάρει και την γουστάρουνε...Επαιξε όπως έπρεπε, αναγνώρισε τις γνώσεις του πατέρα της, τις χρησιμοποιήσε, τις αξιοποίησε και πήρε αυτό που της άξιζε...Οχι το μέταλλο, αλλά το χρυσό μετάλλιο της μαγκιάς, της ωριμότητας και της ισχυρής προσωπικότητας...Ανέβασε την ελληνική σημαία, άκουσε τον εθνικό ύμνο, αντιμετώπισε με χαρακτηριστική ευκολία την χειρότερη φάρα του πλανήτη και πλέον απολαμβάνει την δικαίωση...Με την πάρτη της, με τον πατέρα της, με την οικογένεια της και με όσους την αγαπούσαν, την αγαπάνε και θα την αγαπάνε...
Αυτό το κορίτσι λοιπόν, έκανε αυτό που γουστάρει και κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο. Εσείς κι εμείς, ούτε μία συγγνώμη...Αραγε εάν βάλουμε σ΄ ένα ζύγι αυτά τα δύο μετάλλια, πόσες συγγνώμες θα χρειασθούν για να ισορροπήσει η μπαλάντζα; Δύσκολη ερώτηση με πανεύκολη απάντηση...
Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις Αννα Κορακάκη...Αισθάνομαι υπερήφανος για όσα έχεις καταφέρει, αλλά κυρίως για τον τρόπο που τα κατάφερες...Πάνω απ΄ όλα όμως μ΄ έκανες να νοιώθω γεμάτος από την προσωπικότητα σου...Συγγνώμη Αννα..!
...πράγματα δεδομένα.....
...όπως ένας καφές, ένα τσιγάρο, μια πάστα κι ένα κομμάτι πίτσα...
...όπως η οικογένεια, δυό φίλοι κι ο αδερφός...
...όπως ενα κρεβάτι κι ένα φουσκωτό μαξιλάρι... ...όπως ο καθαρός αέρας και η θέα του βουνού... ...όπως το χάραμα στο μπαλκόνι και τα χρώματα της ανατολής... ...όπως η αγαπημένη σου πολυθρόνα και ενα ωραίο βιβλίο... ...όπως μια τυρόπιτα κι ένα μίλκο......
...τίποτα δεν είναι δεδομένο... και εγώ είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη βαβυλώνα..
....καλημέρα ρε παιδιά... ελπίζω ο καθένας σας να είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος, στη δική του βαβυλώνα...
Φίλε Λορέντσο...Δεν γνωρισθήκαμε ποτέ, αλλά είναι σαν να σε ξέρουμε χρόνια...Θέλω να ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσουμε...Ισως να γίνεις η αρχή για να αλλάξουν τα πράγματα...Ισως και όχι...Εκανες αυτό το οποίο σε υποχρέωσαν να κάνεις...Δεν ήθελες, γιατί δεν είναι στην φύση σου...Στέρησες μία ζωή, αν και κανείς δεν αναρωτήθηκε εάν σου αρέσει η ζωή που σου επέβαλαν...Στο μυαλό και στην ψυχή μας, είσαι αθώος...Ο μόνος ανεύθυνος για ότι έγινε είσαι εσύ...Το ξέρω ότι τώρα δεν μπορείς να διαβάσεις αυτές τις γραμμές, αλλά για έναν περίεργο λόγο, έχω την αίσθηση ότι τις νοιώθεις...Οπου να ναι θα τελειώσουν και την μάνα σου...Για να μην συνεχισθεί το αίμα του δολοφόνου...Λες και αυτοί που σου επέβαλαν αυτήν την ζωή, δεν είναι κατ΄εξακολούθησιν δολοφόνοι...Και επί της ουσίας, ηθικοί αυτουργοί, για τον χαμό του άμυαλου ματαντόρ...Καλή αντάμωση φίλε Λορέντσο...
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είμαστε αυτό που είμαστε; Η αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού.
Κάτι γνήσιο, πραγματικό.
Το "γνῶθι σ΄ αὐτόν" που μάθαμε από τον Σωκράτη.
Γιγνώσκω και εαυτόν. Να γνωρίσω λοιπόν τον εαυτό μου.
Αυτογνωσία.
Είμαστε τόσο βέβαιοι για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας;
Αν δεν έχεις γνωρίσει κάποιον, πως μπoρείς να τον εκτιμάς; Να τον αγαπάς;
Ξέρουμε τόσα πολλά, χωρίς να έχουμε καν γνωρίσει, τον άνθρωπο που κοιτάμε στον καθρέφτη.
Αγάπα σε.
Και ίσως μια μέρα αναφωνήσουμε "Σε αγαπάω" και να το νιώθουμε από τον Άδη μέχρι τις κορυφές του Ολύμπου.
Αντ΄ αυτού όμως εμείς επιλέγουμε την λήθη.
Την ομίχλη της λήθης. Η ζωή καθημερινά προσπαθεί να καθαρίσει το τοπίο.
Εμείς όμως, γυρνάμε την πλάτη.
Η αλήθεια, η πραγματικότητα και το άγνωστο, φοβίζουν.
Τρομοκρατούν.
Κι όμως πίσω από την ομίχλη, η ζωή είναι ωραία.
Επίπονη καθημερινά, με πολλές δοκιμασίες που απαιτούν Ηράκλεια δύναμη για να ανταπεξέλθουμε.
Μέσω αυτής της διαδικασίας, παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας.
Αποδέχομαστε την άγνοια.
Και θέλουμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από την ομίχλη.
Μέσω αυτής της αποδοχής, αρχίζει το ταξίδι αναζήτησης, το ένα τοπίο φέρνει το άλλο.
Ο δρόμος δύσβατος και οι επιλογές μας καθορίζουν την κατάληξη.
Όποια κι αν είναι αυτή, θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάμε αγέρωχοι από την κορυφή, τους πρόποδες που κάποτε ξεκινήσαμε. Η στιγμή που θα βουτάμε στα γαλάζια νερά, την ώρα που ο ήλιος θα δύει. Την παγκόσμια ώρα όπως την έχει ονομάσει, ο σοφός χασάπης της γειτονιάς.
Μία στιγμή δική μας, ολόδική μας. Που θα μας ανήκει. Και δεν θα μπορεί κανείς, μα κανείς να μας την πάρει.
Κάπου εκεί θα ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε ....
Δεν θα χρειάζεται πια να υποκρινόμαστε.
Υποκρισία, η αρχή της υποτέλειας.
"Όταν σήμερα μιλάμε γιά υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σέ κάτι τόσο αυτονόητο, οσο καi ο αέρας που αναπνέουμε.
Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο. ΄Ολες οι σκέψεις μας, όλες οί λέξεις καi οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ώς το τελευταίο τους κύτταρο.
Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε μέ ζήλο, τήν διδάσκουμε μέ φανατισμό. Καi όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στά παιδιά μας.
Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη. Μας προστατεύει, όπως ή νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οί πάγοι τις πολικές άρκούδες".
Απόσπασμα από το βίβλιο του Δημήτρη Λιαντίνη "Homo educantus"(σελ.24)
Αγάπα σε αν τολμάς, αν θες αληθινά να αγαπάς...!!!
Πωπω, πως θα ζήσω; Πως θα συνεχίσω; Aναρωτιέσαι...
Μου κόψανε τον μισθό.
Πάιρνω λίγα, δεν αρκούν. Δεν έχω αμάξι, θέλω να αλλάξω αμάξι, έληξε η ασφάλεια.
Ποια ασφάλεια ;
Σου εξασφαλίζει κανείς οτι θα είσαι "Δυνατός, χαρούμενος, χαμογελαστός" ;
Ναι αμέ, ποιος ;
Ο ίδιος σου ο εαυτός....
Ωραία και που είναι το πρόβλημα ;
Η απάντηση είναι διττή γιατί πολύ απλά "Δύο πόρτες έχει η ζωή".
Η μία είναι της ψευδαίσθησης.
Θεωρώ δεδομένο ό,τι έχω.
Παύω
να το εκτιμώ, το διαγράφω και χάνομαι στην διαδρομή της αναζήτησης
ψεύτικων αξιών, άνευ ουσίας, εξουσίας, κτήσης, ιδιοκτησίας, επιβολής και
βολής.
Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου και αυτά.
"Όλα καλά και που είναι το πρόβλημα ρε φίλε; Εγώ ζω, περνάω καλά και γουστάρω".
Κανένα πρόβλημα αλλά μάλλον κάτι ξεχνάς.
Το πιθανότερο, γύρω σου δεν κοιτάς.
Σου χαλάει την διάθεση.
Ζεις σε μια φούσκα που πέρα από αυτήν όλα φανταζουν μακρυνά.
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στην δέυτερη πόρτα.
Το ονομά της ;
Πραγματικότητα, η ωμή πραγματικότητα.
Όταν η μεμψιμοιρία συναντά έναν πραγματικό προβληματισμό.
Ο φίλος φελλός λέει "Καθείς μας, έχει την δική του αλήθεια. Η πραγματικότητα όμως είναι μία".
Ο
παλιόφιλος του φίλου φελλού συμπληρώνει "Όλα είναι ένα ψέμα, μιαν
ανάσα, μια πνοή. Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή."
Όσο υπάρχει μίαν ανάσα ακόμα μπορείς να την απολαύσεις, να την εκτιμήσεις και να είσαι ευτυχισμένος.
Μιαν ανάσα, μια στιγμή.
Κάπως έτσι φτάνουμε στον γίγαντα Νίκο Κυζερίδη.
Ο Νίκος αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που έθεσε σε κίνδυνο την ζωή του.
Παραθέτω απόσπασματα από τα όσα είπε ο παλαίμαχος άσσος του Άρη στο Metropolis 95.5 για την κατάστασή του σήμερα :
«Με
είχε τελειώσει στην αρχή όλη αυτή η κατάσταση, όμως αυτά που πέρασα με
την αγάπη του κόσμου όλο αυτό το διάστημα με έκαναν να αισθάνομαι
δυνατός και στην ψυχή μου να είμαι χαρούμενος και χαμογελαστός. Προσπαθώ
να εκμεταλλευτώ την κάθε στιγμή. Αυτό που εισέπραξα ήταν κάτι το
ανεπανάληπτο. Τώρα όσον αφορά κάποιους που υποσχέθηκαν να βοηθήσουν
στενοχωρήθηκα, μεν, δεν μπορώ να το κρύψω, όμως, δεν κρατάω κακία.
Μπορεί να έχουν τα δικά τους προβλήματα και να περνούν το δικό τους
γολγοθά. Μπορεί να μην ήθελαν να το αμελήσουν. Αυτό που κρατώ είναι η
αγάπη που μοιράστηκα με εσάς και όλον τον κόσμο που με βοήθησε.
Για το τι χρειάζεται να έχεις για να ξεπεράσεις μια τέτοια αρρώστια:
«Ανθρώπους
που σε αγαπούν και σε στηρίζουν, όπως είναι η οικογένεια. Όπως η
γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Μετά από τόσα χρόνια καριέρας βλέπεις ότι
από όλο αυτό που έκτισες σαν άνθρωπος και σαν αθλητής μετράει η αγάπη.
Αν δεν ήσουν καλός άνθρωπος και δεν είχες αγάπη δεν θα ήσουν σε αυτό το
σημείο. Η αγάπη, η ευτυχία, το χαμόγελο, η καλή παρέα και διάθεση
σκοτώνει όλα τα κακά. Το κακό που έχουμε μέσα μας προκαλεί όλα τα κακά».
Για τη συμβουλή που έχει να δώσει για το άγχος:
«Σίγουρα
όταν έχουμε οικογένεια και δουλειά τα πράγματα είναι δύσκολα. Υπάρχει
στρες και άγχος για την καθημερινότητα. Αυτό που θα έλεγα είναι ότι από
μόνοι μας πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή. Προβλήματα θα
υπάρχουν πάντα. Δοκιμαζόμαστε σε όλη μας τη ζωή. Σκεφτείτε ότι την ώρα
που εμείς συζητούμε ωραία εδώ, κάποιοι άνθρωποι δίνουν αγώνα για τη
ζωή».
Κάπως έτσι, καταλήγουμε πως οι
κοινοί -θνητοί- που πραγματικά έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις
υπεράνθρωπες, είναι με το χαμόγελο στο στόμα.
Ενώ αντίστοιχα, εμείς οι κοινοί -αθάνατοι- έχουμε να λύσουμε άλλα σημαντικότερα προβλήματα.
Πάμε για άλλες πολιτείες μελλοντικές, τραγουδάει η μεγάλη Ελένη Βιτάλη.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στον Δία.
Όχι εμείς, η Ήρα.
Μία διαστημοσυσκευή.
Η οποία έχει μόνιμα τους ηλιακούς της συλλέκτες στραμμένους προς τον Ήλιο.
Ένα φωτεινό, μακρυνό άστρο -o Ήλιος- όπως απεικονίζεται και στην φωτογραφία.
Ταξίδεψε μονάχα τρία δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Ορίστε;
Ναι, κι΄ όμως.
Προσδοκώ, θέλω, διεκδικώ.
Όπως είπε και ο Καζαντζάκης "Φτάσε όπου δεν μπορείς"...
Μπορείς να καταλάβεις πως από σένα εξαρτάται εάν θα φτάσεις στην δική σου κορυφή.
Για να φωνάξεις δυνατά, πολύ δυνατά, για να ακουστείς μέχρι τον Δία.
Είμαι εδώ, υπάρχω, ζω, αναπνέω και γουστάρωωωωωω (echo).
Εμείς γράφουμε το σενάριο της ζωής μας σε σκηνοθεσία δικής μας επιλογής.
Ξεκίνα λοιπόν. Χαρτί, μολύβι και πάμε.
Η γόμα απαγορεύεται δια ροπάλου, γιατί σενάριο χωρίς λάθη δεν υπάρχει.
Χωρίς αυτά δεν θα είχαν οι στιγμές καμία αξία.
Ποιες στιγμές;
Αυτές που σε δική μας σκηνοθεσία, σε τοπίο της επιλογής μας θα ζήσουμε.
Μόνοι μας ή με παρέα ;
Όσο κι αν θές, μόνος δεν είσαι ποτέ.
Γύρω σου αιωρούνται μαγικές ενέργειες, αύρες, ευωδιές. Μυρίζει παντού ζωή.
Και όσο μυρίζει ζωή, ο θάνατος απέχει.
Στο χέρι σου είναι λοιπόν, η δική σου ταινία φαντασίας να γίνει αληθινή ιστορία.
Μικρού μήκους ή μεγάλου ;
Χμμ ;;;
Στην ζωή δεν υπάρχει τίποτα μη διεκδικήσιμο, ανεξαρτήτως έκβασης.
Άρα ο χρόνος είναι κάτι σχετικό.
Ο
Άλμπερτ Αϊνστάιν αστειευόμενος γύρω από την θεωρία της σχετικότητας
είχε πεί "Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και
θα σου φανεί αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μία ώρα και θα
σου φανεί πως πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι σχετικότητα"...
Συμπέρασμα...
Ανοιξε τους δικούς σου συλλέκτες, σαν άλλη Ήρα και ρούφα ενέργειες που
θα σε φτάσουν στον δικό σου παράδεισο επί της γής. Σε αυτήν την ζωή...
Σήμερα, τώρα... Ξεκίνα...
Άδραξε την ημέρα και μην γυρνάς την πλάτη σου στον ήλιο !
ΥΓ. Η Ήρα διήνυσε τρία δισ. χιλιόμετρα... Στα 200 θα κολλήσουμε ;)
Έν έτει 2016, δύο φελλοί, είχαν την πρωτοποριακή -για την εποχή- ιδέα, να φτιάξουν ένα blog για να εκφράσουν σκέψεις, απόψεις και αμφιβολίες. Σε ποιους απευθύνεται ; Σε όλους εκείνους που δεν αντέχουν να τους ακούνε ούτε στην καθημερινότητα, γιατί πολύ απλά είναι κουραστικοί και υπεραναλυτικοί. Οπότε γεννάται το ερώτημα, ποιος θα τους διαβάσει ; Το πιθανότερο κανείς. Το μόνο σίγουρο, αυτοί θα ζήσουν καλά και όσοι δεν τους διαβάσουν καλύτερα ...!!!
Πάμε λοιπόν στην γενεσιουργό αιτία.
Ένας πρώην γλύπτης.
Τόσο άσχημος ,μα τόσο όμορφος.
Αλάθητος που υπέπεσε σε αμέτρητα λάθη.
Ένα δαιμόνιο που θεό επι της γης τον προέτρεπε να γίνει.
Εγώ κι εγώ.
Οι δυο μας αντίπαλοι απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.
Η μάχη απέναντι στο θεριό.
Ο εκ της λήθης που αναζήτησε το στερητικό α- .
Η μαμή που μωρό δεν εκμαίευσε.
Δεν δίδαξε, δεν συμβούλεψε.
Χιλιάδες λέξεις είπαν τα χείλη του. Μα ούτε μία με μελάνι σε χαρτί.
Απλά αναρωτήθηκε...
Η ψυχή μας τι είναι; Υπάρχει ; Τι σημαίνει υπάρχω ; Τι είναι αγάπη και έρωτας ; Τι είναι ευτυχία; Υπάρχει Θεός ; Πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος ; Αλήθεια ποιος είναι όμως καλός άνθρωπος ; Τα μαθηματικά και η φυσική μπορούν να απαντήσουν σε όλα αυτά;
Όλα λοιπόν άρχισαν με μια αμφιβολία που έγινε αναζήτηση.
Μία αναζήτηση με αρχή δίχως τέλος, εις τον αιώνα τον άπαντα.
Μια αναζήτηση προς το Όλον με μία δεκτικότητα ικανή να αντιληφθείς πως τελικά δεν είσαι κάποιος...
Συνάγεται το συμπέρασμα λοιπόν.
Η αιτία δημιουργίας ένας μέθυσος της γνώσης, της αμφιβολίας, της αναζήτησης και της ειρωνίας. Κάποιος που βρήκε στον δρόμο του έναν πρώην μέθυσο και έναν νύν με κοινό τους σημείο, τι άλλο ; Τον διάλογο μέχρι τελικής πτώσεως (Συμπόσιον θα θέλαμε αλλά δαγκώνει ο σκύλος) , άσσο ημίχρονο,άσσο τελικό,ΣΔ,ΣΦ και αγάπη για την στρογγυλή ΘΕΑ.
Α, για κάτσε θεός υπάρχει τελικά; Ποια θεά ; Δεν ξεκινήσαμε καλά.
