At the end of the storm

Ξεκινάω από το σπίτι πρωί πρωί να πάω δουλίτσα. Όλα περίφημα, έχω υγεία νιώθω υπέροχα.

Ο καιρός μουντός... Οπως οδηγώ, αρχίζει το ψιλόβροχο. 

Νιώθω ξανά αυτό το συναίσθημα. Χαρά και λύπη μαζί. 

Χαρμολύπη. Τι αξία θα είχε η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη;

Οδηγώ και το νιώθω όλο και πιο έντονα.

Διττό συναίσθημα. Το μυαλό αρχίζει να τρέχει, να ανεβάζει στροφές και να αλλάζει ταχύτητες.

Ψάχνει να βρει μια ανάμνηση με πρωταγωνιστές χαμόγελα και δάκρυα παρέα.

Η βροχή δυναμώνει, αστραπές, βροντές, αρχίζω και λίγο να σκιάζομαι.

Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο, ψάχνοντας μία νότα αισιοδοξίας.

Ωπ, ο δείκτης κολλάει.

At the end of the storm, there's a golden sky. 

Αρχίζω να θυμάμαι νοερά...

Είναι Μάης του 2007. 

Βρισκόμαστε στην Μυτιλήνη αποστολή με τον Απόλλωνα Αθηνών-Σμύρνης πείτε τον όπως θέλετε.

Τελευταία αγωνιστική της Γ' εθνικής κατηγορίας. 

 Αιολικός - Απόλλων.

Εκρεμμεί ένα δικαστήριο για τον Απόλλωνα. Αν δικαιωθεί και πάρει και ένα ποντάκι στο ματσάκι θα γλυτώσει τον υποβιβασμό. 

Εμείς σε αυτή την ομάδα αυτό μάθαμε. Δεν ξέρουμε από πρωταθλήματα και ευρωπαϊκά.

Μιά ολόκληρη ζωή στην Α΄ εθνική παλεύαμε να σωθούμε. Ψυχικό τραύμα ετών.

Ξενοδοχείο, κλίμα φοβερό, αγάπη, γέλιο, άγχος, φόβος για ενδεχόμενο υποβιβασμό και αποτυχία.

Φροντιστής ιδανικός για αποφόρτιση. 

Περιγράφει ιστορία από παιχνίδι στο Πριγκηπάτο που ο τότε επιθετικός των Μονεγάσκων Γιούργεν Κλίνσμαν ενώ κάνει ζέσταμα, τον βλέπει στην κερκίδα, το διακόπτει και φωνάζει Γιώργο, Γιώργο.

Πέφτει ο ήλιος, οι παίχτες στα δωμάτια.

Παρεάκια φτιάχνουν τα δικά τους πηγαδάκια. Ποιος θα κοιμηθεί πριν από τέτοιο ματς;

Παρέα με τον Μάρκο, τον Άρη, τον Δημήτρη και τον Γιώργο να βαράει με σφεντόνα τον τσαλαπετεινό. 

Πίνουμε από μία μπύρα την οποία χρεώνουμε στο δωμάτιο του γενικού αρχηγού.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Η ώρα δύο τα χαράματα.

Είμαστε έτοιμοι να πάμε για ύπνο. Έχουμε επισκέψεις. Μπαμ μπουμ φασαρίες.

Βγαίνουμε μπαλκόνι. Καμιά δεκαριά άτομα ανάβουν καπνογόνα και πετάνε γουρούνες και δυναμιτάκια και τραγουδάνε υβριστικά συνθήματα κατά της ομάδας μας.

Ξυπνάνε επί της ουσίας τους λίγους που είχαν κοιμηθεί.

Στέλνουν το cult ποδοσφαιρικό μήνυμα. 

"Εδώ θα γίνει ο τάφος σας".

Χαμογελάμε, δεν απαντάει κανείς. 

Η σκέψη όλων κοινή, ραντεβού στο γήπεδο.

Ξημερώνει...

Πρωινό και όλα τα συναφή.

Έρχεται η ώρα της ομιλίας στο ξενοδοχείο.

Ο coach έχει αποφασίσει να αλλάξει σχηματισμό.

Έχει επιλέξει μάλιστα να παίξει με 3άδα πίσω και ο μεσαίος αμυντικός είναι παίχτης ο οποίος εκπλήσσεται μόλις το μαθαίνει. 

Έχει ρίσκο η επιλογή; Στον καθρέφτη θα φανούνε όλα.

Οδηγίες, τακτική και φύγαμε.

Η μεγάλη ώρα είναι τώρα. Πατάμε το χόρτο.

Βολτάρουμε, νιώθουμε έντονα τις στιγμές.

Κόσμος συρρέει και ήδη έχουν αρχίσει τον εκφοβισμό.

Δεν μασάμε. Η ομάδα βγαίνει για ζέσταμα.

Όσο περνάει η ώρα το γήπεδο γεμίζει.

Είμαστε έτοιμοι. 

Τελευταίες οδηγίες.

Βγαίνουμε.

Καυτή ατμόσφαιρα. 

Σφυράει ο διαιτητής.

Πάμε καλά. Απόλυτος έλεγχος του παιχνιδιού.

Εύγε coach καλή επιλογή.

Δεν χάνουμε με τίποτα. Ο κόσμος πιέζει αλλά η ομάδα τους δεν μπορεί.

Και ξάφνου κρύβεται ο ήλιος.

36ο λεπτό της αναμέτρησης. 

Μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνας.

Τι γίνεται ρε παιδιά; Δεν βλέπω καλά είμαι πίσω από το τέρμα στα κάγκελα και κάνουμε άμυνα στο απέναντι. 

Ο διαιτητής υψώνει την κόκκινη κάρτα, η οποία φωτίζει σαν δάδα σε σπηλιά.

Κεραυνός εν αιθρία.

Ποιος είναι; Όχι ο Νίκοοοος. Ο μεσαίος αμυντικός που σκούπιζε μέχρι εκείνη την στιγμή τα πάντα.

Μένουμε με 10.

Δέκα ακόμα και άλλα 45' για ένα βαθμό.

Βγαίνει ο Νίκος από το γήπεδο. Κλαίει...

Πάει στα αποδυτήρια.

Περνάνε 5 λεπτα δεν έχει βγει.

Ημίχρονο. Όλοι μέσα.

Ο coach προσπαθεί να μιλήσει, ο Νίκος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά του.

Στα μάτια όλων βλέπω τον Νίκο.

Πάμε γερά.

Αρχίζει το δεύτερο.

Πιέζει ο αντίπαλος. Απαλό σφυροκόπημα.

Στήνουμε πούλμαν, κρεμασμένοι από τα δοκάρια.

Διώχνουμε και έξωωωωωωω.

Περνάει το πρώτο τέταρτο. 

Ισσοροπία πλέον.

Η κερκίδα βράζει.

Ο Νίκος ακόμα μέσα στα αποδυτήρια.

Το παίρνω απόφαση μπαίνω μέσα, κλαίει ακόμα με αναφιλητά.

Νιώθει πως η ομάδα θα πέσει εξ αιτίας του.

Προσπαθώ να τον πείσω να βγεί έξω. Με τίποτα όμως.

Επιστρέφω πίσω από τα κάγκελα.

Άγχος, στρες και αγωνία που τραγουδάγε ο μεγάλος Σάκης Μπουλάς.

Τα σύννεφα αραιώνουν και κάτι πάει να γίνει.

Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι γκόλ στο 76' 1-0.

Το γήπεδο φλέγεται, ο σκόρερ βγάζει την φανέλα και πανηγυρίζει σαν σκυλί που βγήκε στον αγρό.

Δεύτερη κίτρινη, κόκκινη. Με δέκα και ο αντίπαλος. 

Λύπη, λύπη, λύπη.

Ο Νίκος άραγε μέσα πως να νιώθει, αναρωτιέμαι.

Κεφάλια κάτω, απέλπιδα προσπάθεια. 

Αλλαγή ο coach.

Δύσκολα τα πράγματα.

Τελευταία λεπτά της αναμέτρησης.  

Γιόμες. 

Μεγάλη μεταβίβαση, λάθος εκτίμηση τερματοφύλακα, σέντρα-σουτ το ελάφι ...

Η μπάλα πάει άουτ. 

Και όπως την παρακολουθώ πίσω από την εστία αργά και βασανιστικά στο 89',

πετάγεται ο από μηχανής θεός. Ποιος ; Ο Μάρκο Πόλο ο εξερευνητής ; Μα πως βρέθηκε εκεί το στόπερ ;

Ποιος νοιάζεται... Σπρώχτη μέσα Μάρκοοοοοο....

At the end of the storm, there's a golden sky. 

ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΛ

Ο Μάρκος τρέχει και αναπηδάει από χαρά. 

Έρχεται προς τα κάγκελα. 

Σκαρφαλώνω, σκίζω σώβρακα, φανέλες. 

Όταν πλέον φτάνει σε εμάς κοιτάω δίπλα μου.

Βλεπω τον Νίκο πάνω στα κάγκελα να στέκει αγέρωχος και να ουρλιάζει με δάκρυα στα μάτια και το Μάρκο να σκαρφαλώνει και να του αφιερώνει το γκολ. 

Στον φίλο του, στον συμπαίκτη του.
 Τελικά στην ζωή είμαστε μόνοι μας;

Δάκρυα χαράς και λύπης μαζί.

Ποιος νοιάζεται τελικά τι θα γίνει;

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο...

ΥΓ.Αφιερωμένο στην παρέα της συντονιστικής και όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα.

 

Προς κορινθίους και ακολούθων τους..

...Θλίψη γεμίσανε τα όμορφα αμυγδαλωτά μου μάτια,σαν είδα και πάλι τους υποκριτικούς φρουρούς της ηθικής και της αμορφωσιάς,να τραγουδούν τους μεγαλεπήβολους και κακόηχους ύμνους τους, για φθαρμένα ιδανικά,για τον εξευτελισμό του έθνους,για παρακμή της εθνικής μας ταυτότητας και για την μεγάλη συνωμοσία έναντι στη αγία μητέρα εκκλησία μας...

...δάκρυα μούσκεψαν τα τροφαντά μου μάγουλα και τα γεύτηκα πικρά καθώς αργοκύλησαν στην άκρη των χειλιών,σαν συνειδητοποίησα πως το έργο αυτό δεν έχει τελευταία πράξη,και θα συνεχίζεται εις τους αιώνες των αιώνων,αμήν...αληλούηα αληλούηα αληλούηα... 

....Η έπαρση της σημαίας ψεύτικοι άνθρωποι,δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο την δική σας έπαρση, που αιωρούμενοι εκεί ψηλά θαρρείτε πως κατέχετε και τη μόνη αλήθεια.Η οποία είναι ουσιαστικά οτι μόνο η μύτη σας ξεφεύγει απο τους νόμους της βαρύτητας και το υπόλοιπο  σώμα είναι θαμμένο βαθιά μέσα στο σκοτάδι του εγώ σας ,και όσο και να σας σκάβουν τελειωμένες ψυχές και κολασμένες σαν και τη δική μου,δεν πρόκειται να βρούν ίχνος θησαυρού στο ξερό χώμα που σας σκεπάζει...

...Προσευχηθείτε λοιπόν να υπάρχει η προσευχή!! Μη σταματάτε να ζητάτε απο τους νέους μας να ζωντανεύουν ξανά και ξανά ,γενιά με τη γενιά ,την ίδια φλόγα που καίει αιώνες τώρα τα αρρωστημένα μυαλά σας..Συνεχίστε να διδάσκετε επιδέξια την λοβοτομή της σκέψης,την απεραντοσύνη της βλακείας σας,και εξακολουθήστε να μοιράζετε δωρεάν ρουσφέτια για μια θέση στην μονιμότητα της αυτολύπησης και της δήθεν ταπεινότητας...

...Θλίβομαι και κλαίω,όπως θα έκανε  κάθε Άνθρωπος που θα σας άκουγε.Διότι καλοί μου εξ αμελείας απατεώνες ,σε αυτό ποντάρετε..Στο οτι τα εύηχα ευάερα και ευήλια λόγια σας δεν απευθύνονται σε ανθρώπους.Απευθύνονται σε ρομποτικά φερέφωνα,σε σκιές που νομίζουν οτι ζούν και βασιλεύουν ,σε μονόφθαλμους κύκλωπες τεράστιους και δυνατούς που φτάνει μονάχα ένας οδυσσέας  με λίγα πρόβατα για να τους ξεφτιλίσει και να τους ξεμπροστιάσει..ένας Κανένας!

...Με πιάνει το παράπονο ρε!...πόσο ακόμα θα κυβερνάτε τις ψυχές των μακάριων εκείνων που σας αγκαλιάζουν με νύχια και με δόντια,που κρέμονται απο τα θανατηφόρα χείλη σας και φιλούν τις κατουρημένες ακριβές φορεσιές σας,μόνο και μόνο επειδή έτσι έμαθαν απο τους πρόγονους  πιθήκους τους, ή επειδή τους καταδίκασαν, εσείς και κάποιοι άλλοι(με άλλα σκοτεινά συμφέροντα επίσης) σε αγράμματους και ημιμαθείς..

..Τρίζουν τα κόκαλα των ηρώων,των φιλοσόφων,των επιστημόνων πάσης φύσεως και όλων των νεκρών εκείνων Ανθρώπων που μίλησαν για την ελευθερία του πνεύματος,για την αξία της γνώσης(κυρίως του εαυτού) και για την κατάργηση πάσης φύσεως σκοταδισμού της ψυχής...

...Μαύρα τα δάκρυα μου,που αναγκάζομαι και  ζώ ακόμη στην εποχή της χολέρας, της παρακμής, της μαγείας, των ζωδίων,των ζώων και των δεινοσαύρων...Δεινο-σαύρων τόσο ύπουλων και αρχαίων όσο και οι πεποιθήσεις των...
...Τραβήξτε λοιπόν το μαλλί σε κάθε πιτσιρίκι απο αυτά που είναι βουτηγμένα με το κεφάλι σε κάτι οθόνες και επαναφέρετέ το στην τάξη ..ή μαλλον λάθος...στο προαύλιο..!Ντύστε τα με τα κυριακάτικά τους νάικ, πασπαλίστε το με λίγο βασιλικό,προθερμάνετε στους 250 και ψήστε τον ήδη καμμένο εγκέφαλο τους με μια απαλή προσευχή..πιστέψτε με η συνταγή δε χάνει...Μπορείτε εναλλακτικά  να σκεπάσετε το ταψί και με μια σημαία για να κρατηθεί το φαγητό ζεστό ,μέχρι να βράσουνε καλά καλά  και να τα μασήσετε  μόλις πατήσουν το πόδι τους στην κοινωνία πολύ πιο εύκολα...
...κεμάλ καλέ μου ...πότε θα αλλάξουν οι καιροι??

σας τηλεφωνώ απο το νοσοκομείο...

Προς Ιθάκη μεριά...
...άντε -λέτε- ρε γιώργη,άντε αγόρι μου τελείωνε...βγές απο κει μέσα,να πάμε για καφέδες,για ποτά ,για γλέντια τρικούβερτα και για κραιπάλες αναίσχυντες σε πάρτάρες μέχρι το πρωί....άντε το έχεις ήδη νικήσει,άντε ρε το έχεις ήδη ξεπεράσει,άντε,δύο μήνες,τρείς,τέσσερις,σιγά, μιά ανάσα είναι,τα κατάφερες κιόλας!
...λοιπόν είναι κάποιοι τρελοί άνθρωποι ,προερχόμενοι μάλιστα απο διαφορετικές φιλοσοφίες(επιστήμη,θρησκεία,λογοτεχνία)που υποστηρίζουν παραδόξως ένα κοινό οξύμωρο..οτι ο χρόνος δεν υπάρχει..!....κάποιοι μάλιστα το συνοψίζουν σε μία απλή πρόταση όπως : ΄΄το παρελθόν πέρασε,δεν υπάρχει πουθενά,το μέλλον φυσικά και δεν υπάρχει,δεν έχει έρθει ακόμα,και το παρόν είναι ενα τόσο μικρό και απροσδιόριστο σημείο που μέχρι να το αντιληφθείς έχει χαθεί..΄΄
...άρα χρόνος δεν υφίσταται!!είναι ένα φάντασμα!μια ανθρώπινη εντελώς παραδοχή κι όχι κάποιο φυσικό απτό φαινόμενο που μετριέται και διαιρείται--όπως αφελώς γίνεται απο το ανίκανο μυαλό του ανθρώπου στην προσπάθειά του να συλλάβει αυτή την συνεχή ροή των πραγμάτων..
...και τότε πού βρίσκεται το παρόν?ή μάλλον πότε?
...τί σημαίνει πρίν και μετά?πριν και μετα απο τί?
....η θεωρία της σχετικότητας μας βοηθά λίγο να αποσαφηνίσουμε την κατάσταση συγκρίνοντας για παράδειγμα μια σόμπα κι έναν ερωτευμένο..."Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα."(αινστάιν)
...τελικά υπάρχει ο χρόνος?και αν ναί πόσο γρήγορα περνάει?...
...άλλος μετράει το χρόνο με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά του,άλλος με το μισθό του μήνα,άλλος με τα σαββατοκύριακα,και άλλος με το ωράριο στη δουλειά...άλλος τον μετράει με θλίψη και περνάει αργά και βασανιστικά ,κι άλλος τον καταπίνει με ευτυχία μή μπορώντας ποτέ να χορτάσει τη στιγμή...
...μα κι εδώ ο χρόνος περνάει με διαφορετικό τρόπο!..
...το πρωί μοιάζει εφιαλτικό...οροί,ενέσεις,αίμα,πάρ΄του κι άλλο αίμα,άλλαξε φλέβα,γύρνα απο την άλλη,αντιβίωση,κι άλλη αντιβίωση,και το φάρμακο,και άλλες ενέσεις,κάνε αααα,κάνε οοοο,κάνε μια κωλοτούμπα,κάνε κι αυτές τις εξετάσεις,κι άλλες ενέσεις,κι άλλο αίμα,κι άλλη αντιβίωση...
...εντάξει επιτέλους πέρασε,ήρθε το βράδυ...θα ηρεμήσουμε λίγο...μπάα!!!ΠΥΡΕΤΟΣ!! άλλαξε φανέλα,πιές το χάπι,ίδρωνε,κρύωνε τρέμε,ξαναίδρωνε,ξανά φανέλα,θερμόμετρο,αντιπυρετικό,τρέμε πάλι,κομπρέσες,το χάπι, θερμόμετρο,φανέλάκι,κρύο, ζέστη, θερμόμετρο,φανελάκι,ζέστη,τρέμουλο,κρύο,θερμόμετρο,κι άλλες ενέσεις!!...μα πότε θα τελειώσει?.....
πότε?σε πόσο χρόνο?μα είπαμε χρόνος δεν υπάρχει ...
,,το είπε ο μέγας ποιητής μας Καβάφης...΄΄σαν πάς στο πηγαιμό για τη ιθάκη να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος΄΄
..να που βρίσκεται το παρόν!!! στον μακρύ το δρόμο!
...το παρόν είναι ένα παιδί που παίζει κρυφτό στον μακρύ δρόμο παρελθόντος και μέλλοντος...
το παρόν δεν είναι το τώρα ούτε το λίγο πρίν ούτε το σε λίγο...
το παρόν είναι ο πόνος...η χαρά...η ανυπομονησία...η καρτερικότητα...ο ενθουσιασμός...η θλίψη...είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει το σύμπαν μέσα απο τα συναισθήματά του...
μόνο η εμπειρία υπάρχει ,και μόνο αυτός που την βιώνει την κατανοεί πλήρως στο δικό του χρόνο...
οπότε μη βιάζεστε για ποτάκλες και μοχίτα..
μήν ανυσηχείτε για το αυριανό φαγητό και το νοίκι που πρέπει να δώσουμε μέχρι τις 10 του μήνα...
μήν προσπαθείτε να επισπεύσετε τη θεραπεία μου και μη κουράζετε το μυαλό σας με το που θα πάτε διακοπές του χρόνου..
..ας συγκεντρωθούμε στο παρόν...
..δηλαδή στο μέσα μας...

...και θά ρθει κι η Ιθάκη...