Μια βόλτα, φαινομενικά σύντομη.
Περάσαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια...
Ο προορισμός αχνοφαίνεται χιλιόμετρα μακρυά, μα ξάφνου ομίχλη τον σκεπάζει. Αποπροσανατολισμός...
Συνειδητοποιείς... κινείσαι προς τα πίσω...
Αναστροφή, βήμα βήμα και ξανά από την αρχή...
Θέλεις να βγεις από εδώ, κι όμως μένεις...
Που πας; Ούτε ξέρεις...
«Déjà vu» και «Jamais vu» μαζί.
Νιώθεις πως το έχεις ξαναβιώσει, μα δεν...
Ξέρεις πως έχεις περπατήσει αυτήν την διαδρομή πολλές φορές, δεν αναγνωρίζεις όμως τίποτα...
Είσαι θεός που ξέχασε. Θεός σε κατάσταση αμνησίας...
Ακολουθείς το ενστικτό σου...
Έχεις μέρες να δεις τον ήλιο...
Ξάφνου φως. Λυτρωτικό...
Απλά μια αντανάκλαση, απογοήτευση...
«Να τα παρατήσω;», σκέφτεσαι;
Ξεκινάς για πίσω, μα πλέον έχεις χαθεί...
Θυμάσαι γιατί ξεκίνησες...
Αναζητούσες την ευτοπία...
Ουτοπία το αποτέλεσμα, μα μόνιμα κινείσαι...
Στο διάβα σου ένας άνθρωπος, μεγάλη η χαρά. Βρήκες συνοδοιπόρο, πιάνεστε χέρι χέρι και σε καθοδηγεί... Δείχνει να ξέρει την διαδρομή...
Ασφάλεια, ανακούφιση, πάμε παντού μαζί...
«Ποια είναι η κατεύθυνση;», αναρωτιέσαι...
«Ω φίλε μου και ξένε μου, ξέρεις το που με πας;».
Σιώπησε, δεν κοίταξε και σου άφησε το χέρι... Σε άλλο δρόμο διέφυγε...
«Γύρω σου, οι σκιές έχουν παγώσει και έχεις μείνει με το χέρι απλωμένο».
Φόβος σε κυρίευσε...
Ένα δαιμόνιο μέσα σου, φωνάζει και το ακούς...
«Δεν ξέρεις που πηγαίνεις. Οποιοσδήποτε δρόμος θα σε οδηγήσει εκεί...».
Συλλογίζεσαι...
Τι κυνηγάς; Δεν ξέρεις.
«Καλύτερα να το ξεχάσεις» λέει μια άλλη φωνή στο κεφάλι σου. Αλλά εσύ ξέρεις πως δεν πρέπει να ξεχάσεις: δεν σε παίρνει να αφήσεις για άλλη μια φορά τη ζωή σου σε ξένα χέρια· κι ας είναι τα δικά σου, που αυτή τη στιγμή σου μοιάζουν σαν ξένα...
«Τι ήθελα εδώ, έχω ξεχάσει... θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...».
