At the end of the storm

Ξεκινάω από το σπίτι πρωί πρωί να πάω δουλίτσα. Όλα περίφημα, έχω υγεία νιώθω υπέροχα.

Ο καιρός μουντός... Οπως οδηγώ, αρχίζει το ψιλόβροχο. 

Νιώθω ξανά αυτό το συναίσθημα. Χαρά και λύπη μαζί. 

Χαρμολύπη. Τι αξία θα είχε η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη;

Οδηγώ και το νιώθω όλο και πιο έντονα.

Διττό συναίσθημα. Το μυαλό αρχίζει να τρέχει, να ανεβάζει στροφές και να αλλάζει ταχύτητες.

Ψάχνει να βρει μια ανάμνηση με πρωταγωνιστές χαμόγελα και δάκρυα παρέα.

Η βροχή δυναμώνει, αστραπές, βροντές, αρχίζω και λίγο να σκιάζομαι.

Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο, ψάχνοντας μία νότα αισιοδοξίας.

Ωπ, ο δείκτης κολλάει.

At the end of the storm, there's a golden sky. 

Αρχίζω να θυμάμαι νοερά...

Είναι Μάης του 2007. 

Βρισκόμαστε στην Μυτιλήνη αποστολή με τον Απόλλωνα Αθηνών-Σμύρνης πείτε τον όπως θέλετε.

Τελευταία αγωνιστική της Γ' εθνικής κατηγορίας. 

 Αιολικός - Απόλλων.

Εκρεμμεί ένα δικαστήριο για τον Απόλλωνα. Αν δικαιωθεί και πάρει και ένα ποντάκι στο ματσάκι θα γλυτώσει τον υποβιβασμό. 

Εμείς σε αυτή την ομάδα αυτό μάθαμε. Δεν ξέρουμε από πρωταθλήματα και ευρωπαϊκά.

Μιά ολόκληρη ζωή στην Α΄ εθνική παλεύαμε να σωθούμε. Ψυχικό τραύμα ετών.

Ξενοδοχείο, κλίμα φοβερό, αγάπη, γέλιο, άγχος, φόβος για ενδεχόμενο υποβιβασμό και αποτυχία.

Φροντιστής ιδανικός για αποφόρτιση. 

Περιγράφει ιστορία από παιχνίδι στο Πριγκηπάτο που ο τότε επιθετικός των Μονεγάσκων Γιούργεν Κλίνσμαν ενώ κάνει ζέσταμα, τον βλέπει στην κερκίδα, το διακόπτει και φωνάζει Γιώργο, Γιώργο.

Πέφτει ο ήλιος, οι παίχτες στα δωμάτια.

Παρεάκια φτιάχνουν τα δικά τους πηγαδάκια. Ποιος θα κοιμηθεί πριν από τέτοιο ματς;

Παρέα με τον Μάρκο, τον Άρη, τον Δημήτρη και τον Γιώργο να βαράει με σφεντόνα τον τσαλαπετεινό. 

Πίνουμε από μία μπύρα την οποία χρεώνουμε στο δωμάτιο του γενικού αρχηγού.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Η ώρα δύο τα χαράματα.

Είμαστε έτοιμοι να πάμε για ύπνο. Έχουμε επισκέψεις. Μπαμ μπουμ φασαρίες.

Βγαίνουμε μπαλκόνι. Καμιά δεκαριά άτομα ανάβουν καπνογόνα και πετάνε γουρούνες και δυναμιτάκια και τραγουδάνε υβριστικά συνθήματα κατά της ομάδας μας.

Ξυπνάνε επί της ουσίας τους λίγους που είχαν κοιμηθεί.

Στέλνουν το cult ποδοσφαιρικό μήνυμα. 

"Εδώ θα γίνει ο τάφος σας".

Χαμογελάμε, δεν απαντάει κανείς. 

Η σκέψη όλων κοινή, ραντεβού στο γήπεδο.

Ξημερώνει...

Πρωινό και όλα τα συναφή.

Έρχεται η ώρα της ομιλίας στο ξενοδοχείο.

Ο coach έχει αποφασίσει να αλλάξει σχηματισμό.

Έχει επιλέξει μάλιστα να παίξει με 3άδα πίσω και ο μεσαίος αμυντικός είναι παίχτης ο οποίος εκπλήσσεται μόλις το μαθαίνει. 

Έχει ρίσκο η επιλογή; Στον καθρέφτη θα φανούνε όλα.

Οδηγίες, τακτική και φύγαμε.

Η μεγάλη ώρα είναι τώρα. Πατάμε το χόρτο.

Βολτάρουμε, νιώθουμε έντονα τις στιγμές.

Κόσμος συρρέει και ήδη έχουν αρχίσει τον εκφοβισμό.

Δεν μασάμε. Η ομάδα βγαίνει για ζέσταμα.

Όσο περνάει η ώρα το γήπεδο γεμίζει.

Είμαστε έτοιμοι. 

Τελευταίες οδηγίες.

Βγαίνουμε.

Καυτή ατμόσφαιρα. 

Σφυράει ο διαιτητής.

Πάμε καλά. Απόλυτος έλεγχος του παιχνιδιού.

Εύγε coach καλή επιλογή.

Δεν χάνουμε με τίποτα. Ο κόσμος πιέζει αλλά η ομάδα τους δεν μπορεί.

Και ξάφνου κρύβεται ο ήλιος.

36ο λεπτό της αναμέτρησης. 

Μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνας.

Τι γίνεται ρε παιδιά; Δεν βλέπω καλά είμαι πίσω από το τέρμα στα κάγκελα και κάνουμε άμυνα στο απέναντι. 

Ο διαιτητής υψώνει την κόκκινη κάρτα, η οποία φωτίζει σαν δάδα σε σπηλιά.

Κεραυνός εν αιθρία.

Ποιος είναι; Όχι ο Νίκοοοος. Ο μεσαίος αμυντικός που σκούπιζε μέχρι εκείνη την στιγμή τα πάντα.

Μένουμε με 10.

Δέκα ακόμα και άλλα 45' για ένα βαθμό.

Βγαίνει ο Νίκος από το γήπεδο. Κλαίει...

Πάει στα αποδυτήρια.

Περνάνε 5 λεπτα δεν έχει βγει.

Ημίχρονο. Όλοι μέσα.

Ο coach προσπαθεί να μιλήσει, ο Νίκος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά του.

Στα μάτια όλων βλέπω τον Νίκο.

Πάμε γερά.

Αρχίζει το δεύτερο.

Πιέζει ο αντίπαλος. Απαλό σφυροκόπημα.

Στήνουμε πούλμαν, κρεμασμένοι από τα δοκάρια.

Διώχνουμε και έξωωωωωωω.

Περνάει το πρώτο τέταρτο. 

Ισσοροπία πλέον.

Η κερκίδα βράζει.

Ο Νίκος ακόμα μέσα στα αποδυτήρια.

Το παίρνω απόφαση μπαίνω μέσα, κλαίει ακόμα με αναφιλητά.

Νιώθει πως η ομάδα θα πέσει εξ αιτίας του.

Προσπαθώ να τον πείσω να βγεί έξω. Με τίποτα όμως.

Επιστρέφω πίσω από τα κάγκελα.

Άγχος, στρες και αγωνία που τραγουδάγε ο μεγάλος Σάκης Μπουλάς.

Τα σύννεφα αραιώνουν και κάτι πάει να γίνει.

Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι γκόλ στο 76' 1-0.

Το γήπεδο φλέγεται, ο σκόρερ βγάζει την φανέλα και πανηγυρίζει σαν σκυλί που βγήκε στον αγρό.

Δεύτερη κίτρινη, κόκκινη. Με δέκα και ο αντίπαλος. 

Λύπη, λύπη, λύπη.

Ο Νίκος άραγε μέσα πως να νιώθει, αναρωτιέμαι.

Κεφάλια κάτω, απέλπιδα προσπάθεια. 

Αλλαγή ο coach.

Δύσκολα τα πράγματα.

Τελευταία λεπτά της αναμέτρησης.  

Γιόμες. 

Μεγάλη μεταβίβαση, λάθος εκτίμηση τερματοφύλακα, σέντρα-σουτ το ελάφι ...

Η μπάλα πάει άουτ. 

Και όπως την παρακολουθώ πίσω από την εστία αργά και βασανιστικά στο 89',

πετάγεται ο από μηχανής θεός. Ποιος ; Ο Μάρκο Πόλο ο εξερευνητής ; Μα πως βρέθηκε εκεί το στόπερ ;

Ποιος νοιάζεται... Σπρώχτη μέσα Μάρκοοοοοο....

At the end of the storm, there's a golden sky. 

ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΛ

Ο Μάρκος τρέχει και αναπηδάει από χαρά. 

Έρχεται προς τα κάγκελα. 

Σκαρφαλώνω, σκίζω σώβρακα, φανέλες. 

Όταν πλέον φτάνει σε εμάς κοιτάω δίπλα μου.

Βλεπω τον Νίκο πάνω στα κάγκελα να στέκει αγέρωχος και να ουρλιάζει με δάκρυα στα μάτια και το Μάρκο να σκαρφαλώνει και να του αφιερώνει το γκολ. 

Στον φίλο του, στον συμπαίκτη του.
 Τελικά στην ζωή είμαστε μόνοι μας;

Δάκρυα χαράς και λύπης μαζί.

Ποιος νοιάζεται τελικά τι θα γίνει;

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο...

ΥΓ.Αφιερωμένο στην παρέα της συντονιστικής και όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα.