...εκεί λοιπόν που παρακολουθούσα με σχετική λαγνεία το μάστερ σεφ, και στο μυαλό μου ξεπηδούσαν εκατοντάδες εικόνες με τον εαυτό μου να ψήνει ,να τηγανίζει και να τρώει γκουρμεδιάρικους και λαχταριστούς μεζέδες,με χτύπησε αιφνίδια στο στομάχι η εξής συνειδητοποίηση...
..χίλιοι μικροί θάνατοι...
..χίλιοι μικροί θάνατοι οι οποίοι με έβρισκαν καθημερινά ενώ εγω ταυτόχρονα αγνοούσα την υπαρξή τους, σάν την στρουθοκάμηλο που κρύβει τη μουτσούνα της στο σαθρό χώμα νομίζοντας οτι καταφέρνει να γίνει αόρατη,και τώρα που τους αντικρυζα απο την αντίπερα όχθη μιας αγνότερης και υψηλότερης μορφής συνείδησης που ξαφνικά φώλιασε στον εγκέφαλό μου, τους έβλεπα ακόμα πιο καθαρούς,να έχουν πάρει υπόσταση υλική και να μου γνέφουν όπως οι σειρήνες στον Οδυσσέα, να μου τραγουδούν τις μελωδίες του διαβόλου,τις φωνές αυτές που κάθε γνήσιος ασκητής παλεύει να αγνοήσει κάθε μέρα και να βαδίσει απερίσπαστος τον μονααχικό δρόμο της αυτοσυγκράτησης...
..οι εικόνες άλλαξαν άρδην...τα ζουμερά μπέργκερ μετατράπηκαν σε αηδιαστικούς κιμάδες ζώων, τα φρεσκοψαρεμένα θαλασσινά μεταμορφώθηκαν σε βδελυρά γλοιώδη καλαμάρια που σε πνίγουν χωνωντάς σου δεκάδες πλοκάμια στο λαιμό, και τα χρωματιστά λαχανικά έγιναν σάπιοι σωροί σε λαικές αγορές με τις μύγες σαν άλλοι ανθρωποφάγοι ιθαγενείς να χορεύουν εκστασιασμένοι πάνω απο τα κατακρεουργημένα κουφάρια τους..
..και δέν ήταν μόνο αυτό !...υστερα το μυαλό κατρακύλησε ανήμπορο στην κατηφόρα της αυτογνωσίας και νέες εικόνες ξεπετάχτηκαν ακόμα πιο προσωπικές,ακόμη πιο εφιαλτικές!
..είδα τις ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες κοκακόλας που είχα πιεί στη ζωή μου,τώρα πια εγκαταλελειμένες γεμάτες χόρτα φύλλα και μια μαύρη κολλώδης λάσπη στον πάτο,
είδα τα σακιά καπνού που φορτώναν μισοκακόμοιροι ξένοι σε φορτηγά για να ικανοποιήσουν μόνο και μόνο το δικό μου πάθος για ένα τσιγάρο,και είδα τα σωθικά μου σαν ανθρακωρυχείο και το λαιμό μου κιτρινισμένο σαν αρχαίο πολυκαιρισμένο πάπυρο και εκατοντάδες σακούλες σκουπιδιών με αποτσίγαρα χαρτιά και φίλτρα,κατακάθια στη τζιμινιέρα που αποκαλούσα εως τότε πνευμόνι...
..είδα το αίμα μου βρώμικο..γεμάτο ουσίες που δεν ανήκουν στην βιολογία,γεμάτο κύτταρα επιθετικά και υγρά που η σύνθεσή τους θα τρόμαζε και τον πιο εμπειρο χημικό του πανεπηστημίου...
..είδα τους κόκκους καφέ που χρειάστηκα σε όλη μου την ως τώρα πορεία,και ένιωσα το στομάχι μου τρύπιο σαν ολλανδικό τυρί ποιότητας ,που έχει υποστεί σε σκοτείνό κελάρι χρόνια και χρόνια λανθάνουσας ωρίμανσης..
..κάθε μέρα .λίγο λίγο ,με κάθε πράξη μικρή,με κάθε κούπα καφέ ,με καθε τζούρα τσιγάρου,με κάθε δαγκωνιά σοκολάτας σκότωνα το χρόνο μέσα μου...
..χίλιοι και ένας μικροί θάνατοι με κυνηγούσαν καθημερινά..θάνατοι μεταμφιεσμένοι σε απολαύσεις ...
και τώρα απο την αντίπερα όχθη συλλογίζομαι...
..συνήλθα απότομα..
..στην τηλεόραση έπαιζε διαφημίσεις πια, και το κεφάλι μου μισοζαλισμένο καθως ήταν, το έγειρα για λίγο μπροστά να ξεμουδιάσει...
..ένιωθα όπως ο μαλάκας, που έχοντας ζήσει τα δύο βασιλικά δευτερόλεπτα ανείπωτης ηδονής και τη στιγμιαία σύνδεση με όλο το παρατηρούμενο σύμπαν, τώρα στέκει σαν κούφιο απο ψυχή ανδροειδές με μια σταγόνα σαλάκι να αργοκυλάει απο τη δεξια πλευρά των χειλιών...
..το μόνο που ήθελα σα σκυλί εκείνη τη στιγμή ήταν ένα τσιγάρο..
..μόνο που δεν είχα...
..κι αμέσως μια νέα ερώτηση ήρθε να μου βασανίσει ξανά τους νευρώνες μου..
"αν είχα θα έκανα?"
..τέτοιους μικρούς θάνατους μάχομαι κάθε μέρα...άλλες φορές αναγκαστικά άλλες με τη θέλησή μου..όπως και να χει ο άνθρωπος είναι άνθρωπος..θα πέσει πολλές φορές...
..αλλα το ποιός σηκώνεται κάνει τη διαφορά...
..χίλιοι μικροί θάνατοι οι οποίοι με έβρισκαν καθημερινά ενώ εγω ταυτόχρονα αγνοούσα την υπαρξή τους, σάν την στρουθοκάμηλο που κρύβει τη μουτσούνα της στο σαθρό χώμα νομίζοντας οτι καταφέρνει να γίνει αόρατη,και τώρα που τους αντικρυζα απο την αντίπερα όχθη μιας αγνότερης και υψηλότερης μορφής συνείδησης που ξαφνικά φώλιασε στον εγκέφαλό μου, τους έβλεπα ακόμα πιο καθαρούς,να έχουν πάρει υπόσταση υλική και να μου γνέφουν όπως οι σειρήνες στον Οδυσσέα, να μου τραγουδούν τις μελωδίες του διαβόλου,τις φωνές αυτές που κάθε γνήσιος ασκητής παλεύει να αγνοήσει κάθε μέρα και να βαδίσει απερίσπαστος τον μονααχικό δρόμο της αυτοσυγκράτησης...
..οι εικόνες άλλαξαν άρδην...τα ζουμερά μπέργκερ μετατράπηκαν σε αηδιαστικούς κιμάδες ζώων, τα φρεσκοψαρεμένα θαλασσινά μεταμορφώθηκαν σε βδελυρά γλοιώδη καλαμάρια που σε πνίγουν χωνωντάς σου δεκάδες πλοκάμια στο λαιμό, και τα χρωματιστά λαχανικά έγιναν σάπιοι σωροί σε λαικές αγορές με τις μύγες σαν άλλοι ανθρωποφάγοι ιθαγενείς να χορεύουν εκστασιασμένοι πάνω απο τα κατακρεουργημένα κουφάρια τους..
..και δέν ήταν μόνο αυτό !...υστερα το μυαλό κατρακύλησε ανήμπορο στην κατηφόρα της αυτογνωσίας και νέες εικόνες ξεπετάχτηκαν ακόμα πιο προσωπικές,ακόμη πιο εφιαλτικές!
..είδα τις ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες κοκακόλας που είχα πιεί στη ζωή μου,τώρα πια εγκαταλελειμένες γεμάτες χόρτα φύλλα και μια μαύρη κολλώδης λάσπη στον πάτο,
είδα τα σακιά καπνού που φορτώναν μισοκακόμοιροι ξένοι σε φορτηγά για να ικανοποιήσουν μόνο και μόνο το δικό μου πάθος για ένα τσιγάρο,και είδα τα σωθικά μου σαν ανθρακωρυχείο και το λαιμό μου κιτρινισμένο σαν αρχαίο πολυκαιρισμένο πάπυρο και εκατοντάδες σακούλες σκουπιδιών με αποτσίγαρα χαρτιά και φίλτρα,κατακάθια στη τζιμινιέρα που αποκαλούσα εως τότε πνευμόνι...
..είδα το αίμα μου βρώμικο..γεμάτο ουσίες που δεν ανήκουν στην βιολογία,γεμάτο κύτταρα επιθετικά και υγρά που η σύνθεσή τους θα τρόμαζε και τον πιο εμπειρο χημικό του πανεπηστημίου...
..είδα τους κόκκους καφέ που χρειάστηκα σε όλη μου την ως τώρα πορεία,και ένιωσα το στομάχι μου τρύπιο σαν ολλανδικό τυρί ποιότητας ,που έχει υποστεί σε σκοτείνό κελάρι χρόνια και χρόνια λανθάνουσας ωρίμανσης..
..κάθε μέρα .λίγο λίγο ,με κάθε πράξη μικρή,με κάθε κούπα καφέ ,με καθε τζούρα τσιγάρου,με κάθε δαγκωνιά σοκολάτας σκότωνα το χρόνο μέσα μου...
..χίλιοι και ένας μικροί θάνατοι με κυνηγούσαν καθημερινά..θάνατοι μεταμφιεσμένοι σε απολαύσεις ...
και τώρα απο την αντίπερα όχθη συλλογίζομαι...
..συνήλθα απότομα..
..στην τηλεόραση έπαιζε διαφημίσεις πια, και το κεφάλι μου μισοζαλισμένο καθως ήταν, το έγειρα για λίγο μπροστά να ξεμουδιάσει...
..ένιωθα όπως ο μαλάκας, που έχοντας ζήσει τα δύο βασιλικά δευτερόλεπτα ανείπωτης ηδονής και τη στιγμιαία σύνδεση με όλο το παρατηρούμενο σύμπαν, τώρα στέκει σαν κούφιο απο ψυχή ανδροειδές με μια σταγόνα σαλάκι να αργοκυλάει απο τη δεξια πλευρά των χειλιών...
..το μόνο που ήθελα σα σκυλί εκείνη τη στιγμή ήταν ένα τσιγάρο..
..μόνο που δεν είχα...
..κι αμέσως μια νέα ερώτηση ήρθε να μου βασανίσει ξανά τους νευρώνες μου..
"αν είχα θα έκανα?"
..τέτοιους μικρούς θάνατους μάχομαι κάθε μέρα...άλλες φορές αναγκαστικά άλλες με τη θέλησή μου..όπως και να χει ο άνθρωπος είναι άνθρωπος..θα πέσει πολλές φορές...
..αλλα το ποιός σηκώνεται κάνει τη διαφορά...
