Αισιοδοξία και θετικό πρόσημο...

''Στο μαγέρικο της αυτογνωσίας''

Όσο δύσκολα κι εάν νομίζουμε ότι περνάμε στην ζωή, οφείλουμε στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για να συναποτελούμε ένα περιβάλλον, να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να ανακαλύπτουμε την αισιόδοξη πλευρά της...
Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει ένας ανθρωπάκος, ονόματι Σωκράτης, που έζησε πέριξ της σημερινής Πλάκας πριν από 2.500 χρόνια και ο οποίος έχει πει ανάμεσα σε άλλα: ..Να περνάς τον χρόνο σου διαβάζοντας κείμενα σοφών ανδρών. Ετσι θα βρεις εύκολα αυτά για τα οποία άλλοι κοπίασαν...Αυτός που αναζητά την αλήθεια πρέπει να έχει απέραντη υπομονή....Τα άδεια ασκιά τα γεμίζει ο αέρας, τους ανόητους ανθρώπους η αλαζονεία...Αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, πρέπει πρώτα να ταρακουνήσει τον εαυτό του....Καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς....Πλούσιος είναι αυτός που αρκείται στα ελάχιστα...Κοίτα ένα βουνό, μία θάλασσα. Τα είδες όλα....

ΑΠΟΥΣΙΑ

..τον ύπνο παρακάλεσα στην προσευχή μου 
να με επισκέπτεται συχνότερα..
..όσο κοιμάμαι, και τα όνειρα με τυλίγουν στη βελούδινη αγκαλιά τους,
το χορτάρι παραμένει πράσινο και δροσερό,
η Γή συνεχίζει να στριφογυρνά σαν μπαλαρίνα γύρω από τον εαυτό της,
το φεγγάρι εξακολουθεί να φωτίζει τις σκοτεινές νύχτες,
κι ο θεός καπνίζει ήσυχος στην καλύβα του, τα στερνά του πούρα..
...μα σαν τα γιοφύρια των βλεφάρων μου υψώνονται,
και η γλυκάδα της ανυπαρξίας δολοφονείται εν ψυχρώ, με την πρώτη ακτίνα του ήλιου,
--πόσες φορές θα βιώσουμε ξανά και ξανά αυτή τη δεύτερη γέννα!--
και την αιώνια λήθη τη διαδέχονται οι καθημερινοί αβάσταχτοι οικείοι ήχοι,
ενώ τα μάτια αρχίζουν σιγά σιγά να προσαρμόζονται στην σκληρότητα της πραγματικότητας,
αρχίζει ο θρήνος,
αρχίζει ο επίμονος πόνος που καλλιεργεί στις ερωτευμένες καρδιές η απουσία..
ποια χαρά και ποια ελπίδα μπορεί να κατοικήσει πάνω σε μια τέτοια ερειπωμένη λέξη?!.....

ΔΩΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ

ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ..

Με απόλυτη διαύγεια και σώας τας φρένας έχω να κάνω την παρακάτω βαρυσήμαντη δήλωση...ερωτεύτηκα!
Ήρθε τελείως ξαφνικά! 
Την ώρα της μεγάλης μου απογοήτευσης,όταν είχα χάσει πια κάθε ελπίδα  για μια ελάχιστη λύτρωση,
την ώρα που το φώς έσβήνε και τη θέση του έπαιρνε το απέραντο σκοτάδι και το αέναο τίποτα,
την ώρα που είχα ανοίξει φτερά για ένα μέλλον δυσοίωνο και περιφερόμουν σε γκρίζους ουρανούς  και βαθιές θάλασσες αρματωμένος με σκέτη πίκρα,
με άγγιξε στην πλάτη..
Γύρισα και την κοίταξα..
Και σας ορκίζομαι,δεν ήταν η μεγαλοπρέπεια,δεν ήταν η κομψότητα, δεν ήταν κάν αυτή η γλυκιά προσμονή που ανέδιδε κάθε της κύτταρο,που μου προκάλεσε το ύστατο δέος!
Ηταν αυτή η φυσική οικειότητα, η ανεπιτήδευτη απλότητα που ανέμιζε γύρω της ,ακόμα και με την πιο μικρή,ασήμαντη κίνηση  της ,που έμοιαζε με  το χορό χιλιάδων  άστρων γύρω απ την πηγή της ύπαρξής τους..
Αυτή φταίει που εξαφανίστηκα..
Αυτή με κράτησε μακρυά από φίλους,από παρέες από συγγενείς κι αγνώστους..
Φταίω κι εγώ δε λέω...έπεσα με τα μούτρα σαν τον έφηβο,
που πιστεύει οτι μονάχα μια χαρά φέρνει την ολοκλήρωση..
Μικρέ μου έφηβε... την πληρότητα για να τολμάς να την επικαλείσαι έστω, πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα ξυπόλητος στ΄ αγκάθια...
Εγώ έφτασα τα κρίσιμα μίλια,οπότε είμαι έτοιμος να απολαύσω αυτό το δώρο,αυτή τη θεά που εμφανίστηκε μπροστά μου,αυτή που δεν ξεχώρισε ψυχή και σώμα,αυτή που είδε την αλήθεια πίσω από ένα σαθρό περιτύλιγμα, αυτή που χωρίς να το ξέρω γνώριζα απο πάντα ότι θα έρθει,
αυτή που όλοι περιμένουμε να μας χτυπήσει κάποτε την πόρτα,γιατί όλοι είμαστε ρομαντικοί κι ας μη το μαρτυράμε..
Είμαι λοιπόν ο τυχερός!Στο Λαύριο γίνεται χορός..
Εγώ είμαι αυτός που παντρεύεται στο Λαύριο,
δικός μου είναι ο χορός!
Δική μου είσαι και σύ!
Και δέ θα ντραπώ καθόλου να το φωνάξω!!

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ .... σ΄αγαπώ!