Όποιος αγαπάει το τριαντάφυλλο, αγαπάει και τα αγκάθια του.
Κατά τον Σωκράτη «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν κάνει κακό με την θέλησή του, αντίθετα η κακία οφείλεται απλά στην άγνοια.
Αν αποδεχτούμε την άγνοια μας, θα αναζητήσουμε την γνώση η οποία θα μας οδηγήσει στην αυτογνωσία.
Να αναγνωρίσουμε την εσωτερική μας ομορφιά αλλά και τα αγκάθια μας, που με αυτά μπορεί να πληγώσουμε άθελά μας, σε μια προσπάθεια να υπεραμυνθούμε.
Η αυτογνωσία θα οδηγήσει σε συνειδητές επιλογές και ίσως πάψουμε να κάνουμε κακό χωρίς την θέληση μας.
Τι γίνεται όμως, όταν αυτός που κάνει το κακό, νομίζει πως πράττει το καλό;
Αυτός που είναι ο αποδέκτης των κακών πράξεων τι άποψη έχει;
Τον ενδιαφέρει τελικά το γιατί;
Οφείλει να υπομείνει ή καλύτερα να φύγει;
Όταν πράττεις κακό, μπορείς παράλληλα να αγαπάς;
Τελικά η μεσότητα του Αριστοτέλη συχνά δίνει την λύση παρότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάντα.
Η συνείδηση αγρυπνεί για να μην πέσει ούτε στην υπερβολή, ούτε στην έλλειψη.
Η άσκηση της ψυχής προς το καλό είναι μια δοκιμασία.
Το θάρρος για παράδειγμα είναι η μεσότητα μεταξύ του θράσους και της δειλίας.
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως ένας δειλός, μικροπρεπής δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Ένας δειλός μπορεί να αγαπήσει;
Χμμ, εδώ τώρα η μεσότητα δίνει λύση; Όχι, ίσως , ναι.
Στην αγάπη η μεσότητα λειτουργεί;
Η αγάπη προκαλεί ακραίες καταστάσεις αλλά για να επιτευχθεί "η αληθινή", σίγουρα απαιτεί μεσότητα.
Ubi amor, ibi dolor.
Όπου αγάπη(τριαντάφυλλο), εκεί πόνος(αγκάθια).
Η ζωή σαν τριαντάφυλλο...
