Εννιά μέρες μετά

Ξεκινάς από το σπίτι σου, Δευτέρα πρωί, μια νέα εβδομάδα... Νιώθεις πως είσαι κάποιος...
Πιστεύεις πως το κατέχεις και θα είσαι ο νέος, ο ωραίος, ίσως και ο μοιραίος...
Κάνεις όνειρα, είσαι μεγάλος, τρανός, ο ένας, ο μοναδικός...
Και ξάφνου... πέφτεις σε μαύρη τρύπα και βγαίνεις πίσω στα σχολικά χρόνια.
Χαρτί, στιλό, μολύβι, γόμα, δάσκαλοι, συμμαθητές.
Τι γίνεται ;
Που είμαι; Τι κάνω εδώ ;
Είναι ένα παιχνίδι;
Ποιοι είναι ολοι αυτοί γύρω μου;
Στάκα.
Μαυρίζουν όλα...
Bocca di lupo.
Ελληνιστί στο στόμα του λύκου και πάω αμάσητος κάτω.
Συνειδητοποιώ, πιάνομαι όπου βρώ και ξεκινάω να βγώ έξω να δω ξανά το φως.
Που; Πως; Πότε;
Θα μάθεις στην πορεία ρε φίλε, ακόμα στην διδασκαλία είσαι...
Rewind και πάμε.
Άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα...
Εμείς κι ο κόσμος.
Ανέβα στο βήμα και πες το ποιήμα σου, έχουμε γιορτή.
Ξεχνάς τα λόγια, κομπιάζεις.
Στα ψιθυρίζουν οι συμμαθητές, ναι σιγά, λες και τα ήξερες και χτες.
Μαυρίζουν όλα και ο δάσκαλος αναφωνεί "Θεέ κατέβα λίγο χαμηλά" και εκεί αρχίζουν τα όργανα.
Κάτσε ρε δάσκαλε.
Από Συννεφιασμένη Κυριακή και κατοχή το γύρισες σε Πάολα;
Κατοχή θέλουμε να κάνουμε με συνδυαστικό παιχνίδι.
Μπαμ πιστολιά και το πάμε στο άμεσο.
Κατεύθυνση έχεις;
Στόχο;
Κάνε επίδειξη και ρώτα.
Μην τρέμεις, πάρε ανάσα και προχώρα.
Ένα δάκρυ κυλάει.
"Δάκρυα, τα προοίμια της τέχνης" μας λέει ο Λουκιανός.
Μην μασάς, είσαι ψυχάρα.
Δακρύζουμε κι εμείς μαζί σου.
Τι γίνεται ρε παιδιά;
Η λύση είναι μία.
Διάβασμα.
Βαράω φραπέ καραβίσιο, δυο κουταλιές καφέ και μια ζάχαρη.
Αρπάζω το βιβλίο, αρχίζω...
Θα τους καταπιώ.
Είμαι ο νέος, ο ωραίος το πιστεύω ξανά.
Αλληθωρίζω, ξυπνάω δεν θυμάμαι λέξη.
Και τώρα τί;
Μια καλή ζαριά να γίνουμε.
Μα πάλι ξέχασες;
Ο έχων την μπάλα στη γειτονιά ορίζει πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει το παιχνίδι.
 Ο έχων τα ζάρια λοιπόν, καθορίζει.
Προθέρμανση εγκεφάλου, θεμέλιοι λίθοι, τακτική, τεχνική.
Τάκα τάκα 45 τα λεπτάκια.
Χέρια ψηλά.
Για μια νέα περιπέτεια ξεκινήσαμε και έχουν περάσει εννέα συναπτά έτη.
Χαιρετισμούς στο σπίτι.
Κύριοι, το συμπέρασμα είναι ένα.
Το φουσκωτό στρογγυλό πετσί ενώνει τις λαϊκές τάξεις.
Μια βιομηχανία παραγωγής συναισθημάτων.
Αγαπώ σας.
Αρχή επί τέλους.
Επιτέλους αρχή.
Καλό χειμώνα, καθείς στην δική του βαβυλώνα.

Ενα χρυσό, ένα χάλκινο...συγγνώμες πόσες;

«Αφιερώνω» τα μετάλλια σ΄ εμένα... Στον πατέρα και προπονητή μου... Στην οικογένεια μου... Και σε αυτούς που ήταν μαζί μου και με αγαπούσαν πριν από αυτό, οι οποίοι είναι μαζί μου και με αγαπάνε τώρα και οι οποίοι θα είναι μαζί μου και θα με αγαπάνε και όταν τελειώσει όλο αυτό»...

«Δεν θέλω να στείλω κανένα μήνυμα... Θέλω όμως να παροτρύνω τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό...Οχι με τον πρωταθλητισμό γιατί δεν είναι υγιής...Αλλά με τον αθλητισμό»...

«Επιτυχημένος είναι αυτός που κτίζει κάστρα με πέτρες που του πετούν οι άλλοι»...

Εξι αράδες φτιαγμένες από ένα 20χρονο μυαλό...Το μυαλό της Αννας Κορακάκη...Της πιτσιρίκας από την Δράμα, που σε τρία βράδυα την έμαθε όλη η Ελλάδα....Ενα κορίτσι που διδάσκεται ειδική αγωγή στο Πανεπιστήμιο και που ταυτόχρονα αθλείται... Σ΄ ένα άθλημα άγνωστο στο ευρύ ελληνικό κοινό, παρεξηγημένο, που ίσως και δικαίως προκαλεί αρνητικό πρόσημο στην αναφορά του...

Πριν καλά, καλά κατεβεί από το Ολυμπιακό βάθρο, αυτό το 20χρονο κορίτσι, δεκάδες αποδεδειγμένα οσφυοκάμπτες έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα... Κι εμείς οι φελοί, η χειρότερη φάρα που υπάρχει, οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, σπεύσαμε να τα κοινοποιήσουμε...Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σ.σ. πόσο ντρέπεται αυτή η Δημοκρατία άραγε;) λίγο πιό δραστήριος από έναν ταριχευμένο βροντόσαυρο, ένας πρωθυπουργός αποφασιστικός όσο ο τερματοφύλακας που δεν «πέφτει» ούτε για ύπνο, ένας υπουργός που έχει σχέση με τον Αθλητισμό, όσο ένας Βεδουϊνος με τους παγετώνες...Τριακόσιοι βουλευτές που εξελέγησαν με επιχειρηματικές χορηγίες δεκάδων χιλιάδων ευρώ για να εισπράττουν μηνιαίως περί τις 7.000 ευρώ, δεκάδες υπουργοί αποδεδειγμένα άεργοι, εκατοντάδες Γενικοί Γραμματείς και Ειδικοί Φαρισαίοι...

Που ήσασταν όλοι εσείς ρε μάγκες που αποτελείτε την επιτομή της υποκρισίας, της αδράνειας, της αδιαφορίας και της ανικανότητας; Ναι ρε, σε εσάς απευθύνομαι που βγήκατε σαν τα σαλιγκάρια μετά την μπόρα; Που ήσασταν όταν αυτό το κορίτσι, έκανε προπόνηση στο γνωστό πλέον και κατεδαφισμένο σήμερα παράπηγμα; Οταν φορούσε γάντια του σκι τον χειμώνα για να μην παγώνουν τα χέρια της και το καλοκαίρι έκανε προπόνηση με 35 βαθμούς Κελσίου; Που ήσασταν ρε πολιτικοί και κοινωνικοί απατεώνες, όταν αυτό το κορίτσι δεν είχε ούτε ...σφαίρες για να κάνει προπόνηση; Κρυμμένοι στις επιχρυσωμένες στρούγγες ήσασταν και απολαβάνατε την χλίδα σας...Αγνοώντας ακόμη και την ύπαρξη της Κορακάκη. Και όχι μόνον της Κορακάκη, αλλά και όλων των άλλων πιτσιρικάδων, που όπως η 20χρονη κοπελιά από το Δοξάτο, προσπαθούν να κάνουν πράξη και να ζήσουνε τα όνειρα τους...Οχι μόνο την Κορακάκη δεν ξέρατε, αλλά ούτε το Δοξάτο...Εκτός και αν μερικοί από εσάς, περάσατε από εκεί καλεσμένοι στην μεγάλη τοπική εορτή του Αγίου Γεωργίου για τις ιπποδρομίες, που κρατά εκατοντάδες χρόνια...Για να μην σας πω ότι δεν ξέρατε και την Δράμα...Και που ήμασταν όλοι εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, όταν έκανε προπονήσεις η μικρή εκεί στο παράπηγμα; Μία μικρή που είναι και πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αλλά όταν δεν ξέρετε ότι Ολυμπιονίκης, είναι μόνο αυτός που επικρατεί στο αγώνισμα του, πως μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις να σας μάθουμε την Κορακάκη..; Σπεύσατε και σπεύσαμε να την αποθεώσουμε την Κορακάκη...Να της αποδώσουμε αποθεωτικούς χαρακτηρισμούς, να την αναδείξουμε, να ταυτισθούμε μαζί της, να κλέψουμε λίγο από την δόξα της....Αιδώς σε όλους...

Η Κορακάκη δεν ανέβασε καμμία Ελλάδα σε κανέναν Ολυμπο, όπως λέτε εσείς οι πολιτικοί και κοινωνικοί απατεώνες και όπως αναπαράγουμε εμείς, η χειρότερη φάρα που έζησε στην ανθρωπότητα...Η Κορακάκη έπαιξε για πάρτη της, για τον πατέρα της και για όσους γουστάρει και την γουστάρουνε...Επαιξε όπως έπρεπε, αναγνώρισε τις γνώσεις του πατέρα της, τις χρησιμοποιήσε, τις αξιοποίησε και πήρε αυτό που της άξιζε...Οχι το μέταλλο, αλλά το χρυσό μετάλλιο της μαγκιάς, της ωριμότητας και της ισχυρής προσωπικότητας...Ανέβασε την ελληνική σημαία, άκουσε τον εθνικό ύμνο, αντιμετώπισε με χαρακτηριστική ευκολία την χειρότερη φάρα του πλανήτη και πλέον απολαμβάνει την δικαίωση...Με την πάρτη της, με τον πατέρα της, με την οικογένεια της και με όσους την αγαπούσαν, την αγαπάνε και θα την αγαπάνε...

Αυτό το κορίτσι λοιπόν, έκανε αυτό που γουστάρει και κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο. Εσείς κι εμείς, ούτε μία συγγνώμη...Αραγε εάν βάλουμε σ΄ ένα ζύγι αυτά τα δύο μετάλλια, πόσες συγγνώμες θα χρειασθούν για να ισορροπήσει η μπαλάντζα; Δύσκολη ερώτηση με πανεύκολη απάντηση...

Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις Αννα Κορακάκη...Αισθάνομαι υπερήφανος για όσα έχεις καταφέρει, αλλά κυρίως για τον τρόπο που τα κατάφερες...Πάνω απ΄ όλα όμως μ΄ έκανες να νοιώθω γεμάτος από την προσωπικότητα σου...Συγγνώμη Αννα..!

Δεδομένα ;

  
...πράγματα δεδομένα.....
...όπως ένας καφές, ένα τσιγάρο, μια πάστα κι ένα κομμάτι πίτσα...
...όπως η οικογένεια, δυό φίλοι κι ο αδερφός...
...όπως ενα κρεβάτι κι ένα φουσκωτό μαξιλάρι...
...όπως ο καθαρός αέρας και η θέα του βουνού...
...όπως το χάραμα στο μπαλκόνι και τα χρώματα της ανατολής...
...όπως η αγαπημένη σου πολυθρόνα και ενα ωραίο βιβλίο...
...όπως μια τυρόπιτα κι ένα μίλκο......
...τίποτα δεν είναι δεδομένο... και εγώ είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη βαβυλώνα..
....καλημέρα ρε παιδιά... ελπίζω ο καθένας σας να είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος, στη δική του βαβυλώνα...