H κατάρα του βασιλιά

Σαν άλλος Μίδας που ζητά ,χρυσάφι σ'οτι αγγίζει,
τόσο και εγώ λαχτάρισα τα πλούτη της καρδιάς σου.
Και  στους θεούς ορκίστηκα πως ότι σε μαυρίζει,
μ'ένα μου χάδι τρυφερό  να παίρνω μακρυά σου.
Μα μες'την παραζάλη μου,στης προσδοκίας τη λήθη,
λησμόνησα!..τα χείλη σου πως δε μπορώ να νιώσω!
Καμιά φορά τ'αληθινό το φέρνουνε οι μύθοι..
Τη μαύρη μου τη μοίρα μου θα βρω και θα σκοτώσω...

Για να προλάβω το άδικο,πριν γίνεις λάμψη μόνο
 και της ψυχής μου να κοσμείς τα σκοτεινά παλάτια,
ανέγγιχτη σ'ακολουθώ,με σεβασμό και πόνο,
σαν άγγελος το δρόμο σου θωρώ,με χίλια μάτια.

Ξέρω η κατάρα με τραβά του βασιλιά του Μίδα
 κι όλα γυαλίζουν γύρω μου...Πως θέλω ν΄ανασάνω! 

Τη μόνη ελπίδα να πιαστώ στα μάτια σου την είδα..
Είναι σκληρό ότι αγαπώ χρυσάφι να το κάνω...

                                                              μπαλκονάτος