Αγάπα σε αν τολμάς

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είμαστε αυτό που είμαστε; Η αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. 

Κάτι γνήσιο, πραγματικό.

Το "γνῶθι σ΄ αὐτόν" που μάθαμε από τον Σωκράτη.

Γιγνώσκω και εαυτόν. Να γνωρίσω λοιπόν τον εαυτό μου.

Αυτογνωσία.

Είμαστε τόσο βέβαιοι για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας; 

Αν δεν έχεις γνωρίσει κάποιον, πως μπoρείς να τον εκτιμάς; Να τον αγαπάς;

Ξέρουμε τόσα πολλά, χωρίς να έχουμε καν γνωρίσει, τον άνθρωπο που κοιτάμε στον καθρέφτη. 

Αγάπα σε.

Και ίσως μια μέρα αναφωνήσουμε "Σε αγαπάω" και να το νιώθουμε από τον Άδη μέχρι τις κορυφές του Ολύμπου.

Αντ΄ αυτού όμως εμείς επιλέγουμε την λήθη.

Την ομίχλη της λήθης. Η ζωή καθημερινά προσπαθεί να καθαρίσει το τοπίο.

Εμείς όμως, γυρνάμε την πλάτη. 

Η αλήθεια, η πραγματικότητα και το άγνωστο, φοβίζουν.

Τρομοκρατούν.

Κι όμως πίσω από την ομίχλη, η ζωή είναι ωραία.

Επίπονη καθημερινά, με πολλές δοκιμασίες που απαιτούν Ηράκλεια δύναμη για να ανταπεξέλθουμε.

Μέσω αυτής της διαδικασίας, παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας.

Αποδέχομαστε την άγνοια.

Και θέλουμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από την ομίχλη. 

Μέσω αυτής της αποδοχής, αρχίζει το ταξίδι αναζήτησης, το ένα τοπίο φέρνει το άλλο.

Ο δρόμος δύσβατος και οι επιλογές μας καθορίζουν την κατάληξη.

Όποια κι αν είναι αυτή, θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάμε αγέρωχοι από την κορυφή, τους πρόποδες που κάποτε ξεκινήσαμε.
Η στιγμή που θα βουτάμε στα γαλάζια νερά, την ώρα που ο ήλιος θα δύει.
Την παγκόσμια ώρα όπως την έχει ονομάσει, ο σοφός χασάπης της γειτονιάς.

Μία στιγμή δική μας, ολόδική μας. Που θα μας ανήκει. Και δεν θα μπορεί κανείς, μα κανείς να μας την πάρει.

Κάπου εκεί θα ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε ....

Δεν θα χρειάζεται πια να υποκρινόμαστε.

Υποκρισία, η αρχή της υποτέλειας.

"Όταν σήμερα μιλάμε γιά υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σέ κάτι τόσο αυτονόητο, οσο καi ο αέρας που αναπνέουμε.

Το συνή­θισε το αίμα μας το καυσαέριο.
΄Ολες οι σκέψεις μας, όλες οί λέξεις καi οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ώς το τελευταίο τους κύτταρο.

Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε μέ ζήλο, τήν διδάσκουμε μέ φανατισμό.
Καi όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στά παιδιά μας.

Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη.
Μας προστατεύει, όπως ή νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οί πάγοι τις πολικές άρκούδες".

Απόσπασμα από το βίβλιο του Δημήτρη Λιαντίνη "Homo educantus"(σελ.24)

Αγάπα σε αν τολμάς, αν θες αληθινά να αγαπάς...!!!