Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι...
Τι είναι προτιμότερο; Να βιώνεις μια διαδικασία που σου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα μόνος ή να βιώνεις την χαρά και να μην έχεις κάποιον να την μοιραστείς;
Προφανώς εξαρτάται.
Από τι;
Από τα γεγονότα που σου προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση το αίσθημα της μοναξιάς έχει την τιμητική του.
Τι κάνουμε;
Είναι απλό...
Κατηφορίζουμε τις θάλασσες παρέα.
Μα ποια παρέα; Κοινός παρονομαστής η μοναξιά δεν είπαμε;
Μα πως μπορείς να νιώθεις μόνος όταν σε χαιρετίζουν νησιά μεθυσμένα και παράλληλα τραγουδούν πουλιά παραδεισένια;
Μα έλα που λείπει εκείνο το πειραχτήρι που στην άμμο θα τραγουδάει τάχα...
Κι όταν ρωτάω που θα σε βρω;
Όλοι μου δείχνουνε τον χάρτινο ουρανό...
Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι,
θ’ ανάψω μια φωτιά και θα τη δεις όσο μακριά και να `σαι,
θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης".
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις,
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της,
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.
ΥΓ.Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο δικός μας κόσμος διαφορετικός. Στον βράχο ίσως καεί ο χάρτινος μας ουρανός. Που ξέρεις μπορεί να μπει και μια φωτιά στο λιμάνι :)
