Εν αναμονή μιάς απάντησης...
Προσδοκείς...
Προετοιμάζεσαι καιρό...
Λεπτά, ώρες, στιγμές, γίνονται χθες...
Άγχος, στρες, αγωνία...
Η Νύχτα πέφτει...
Ο Ύπνος, υιός της, σε επισκέπτεται...
Τα τέκνα του, οι Όνειροι, στο πλάι του...
Μορφέας, Φοβήτωρ, Φάντασος, Ίκελος...
Ο Μορφέας παίρνει την μορφή της Πανδώρας...
Με το πιθάρι της αγκαλιά...
Ορκισμένη από τον Δία να μην το ανοίξει ποτέ...
Εκείνη όμως υποκύπτει στην περιέργειά της...
Ο Φοβήτωρ κάνει εφιαλτική την εμφάνισή του...
Το σκεύος γεμάτο δυστυχίες...
Όλες κατακλύζουν την ανθρωπότητα...
Η Πανδώρα, πανικόβλητη, προσπάθησε να το κλείσει...
Το μόνο που προλαβαίνει να κρατήσει μέσα, είναι...
Η ελπίδα...
Πείθεσαι από την αδυναμία σου...
Σε έχει βρει το χειρότερο κακό και δεν το ξέρεις...
Η ελπίδα παρατείνει τα βάσανά σου...
Ο Φάντασος, άμορφος, την υποδύεται...
Αναθαρρείς, επανέρχεται η ανάσα...
Η μία σκέψη φέρνει την άλλη...
Έχεις καταλήξει σε ένα άγνωστο...
Ειδυλλιακό περιβάλλον...
Όλα φαντάζουν υπέροχα...
Πετάς στα σύννεφα...
Αγναντεύεις την θάλασσα...
Την λατρεύεις...
Σειρήνες ηχούν...
Απολαμβάνεις το τραγούδι τους...
Βυθισμένος, στην αγκαλιά κάποιας κυρίας...
Της κυρίας ‘’Ευτυχίας’’...
Ξάφνου μια φωνή...
‘’Ξύπνα΄΄ φωνάζει και σε σπρώχνει στο κενό...
Δεν θες, μα δεν έχεις την δύναμη να αντισταθείς...
Πέφτεις στο κενό...
Ωσάν από μηχανής θεός...
Ο Ίκελος...
Σε επαναφέρει στην ζοφερή πραγματικότητα.
Ελεύθερη πτώση, μαύρα βροχερά σύννεφα γύρω σου και οι σκιές
έχουν παγώσει...
Κοιτάς κάτω...
Καθώς συνεχίζεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα, την πορεία προς τον
Θάνατο...
Δίδυμο αδελφό του Ύπνου...
Θυμάσαι πάλι την ελπίδα...
Ο Αριστοτέλης την είχε ορίσει ως το όνειρο που βλέπουμε
ξυπνητοί...
Ελπίζοντας...
Η ζωή απλώς περνά...
Περιμένοντας έναν άνθρωπο... Ή έναν θεό να αλλάξει την τύχη
σου...
Πείθοντας τον εαυτό σου πως είναι αδύνατο να κάνεις κάτι...
Ο πραγματιστής Ίκελος, ψιθυρίζει... ‘’Άνθρωπος’’...
Δεν έχεις επιλογή, συλλογίζεσαι...
Τι θέλει να πει; Αν λύσω τον γρίφο θα σωθώ...
Ρίγος σε διαπερνά, τρέμουλο σε διακατέχει...
Θυμάσαι πως είσαι άνθρωπος...
Πως έχεις Θεό μέσα σου...
«Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα»
Με Ηράκλεια δύναμη, ορθώνεις το ανάστημά σου...
Σηκώνεις το βλέμμα σου και κοιτάς ψηλά...
Μια ηλιαχτίδα, διαπερνά τα μαύρα σύννεφα της πόλης και τις
στάλες της βροχής...
Είσαι στη διαδρομή που ακολουθείς σχεδόν κάθε ημέρα τα
πρωινά...
Πλέον απολαμβάνεις την Ίριδα...
Εκείνη, με τα φτερωτά της σανδάλια, χορεύει και τρέχει
γρήγορα, ενώ απ' όπου περνά, σκορπά χρώματα και λουλούδια.
Η αγγελιοφόρος των Θεών, η οποία συνδέει την γη με τον
ουρανό...
Τον άνθρωπο με τον Θεό μέσα σου...
''Δεν θα δεις ποτέ ένα ουράνιο τόξο, αν κοιτάζεις κάτω''.
Τσάρλι Τσάπλιν
