Τα ερείπια του καιρού

Και ποιος κατάφερε ποτέ μαζεύοντας τα συντρίμμια του να ξαναπάρει πίσω ολόκληρο τον εαυτό του;

Ο δρόμος της αλλαγής…

Να επιλέξεις να δράσεις έστω και λίγο διαφορετικά είναι μια δύσκολη μάχη. Γιατί είναι μια μάχη με αόρατο αντίπαλο. Έναν αντίπαλο, που ποτέ δεν βλέπεις, όμως πάντα αισθάνεσαι. Τον εαυτό σου. Η μάχη είναι με τον εαυτό μου λοιπόν .

Κάθε μέρα, κάθε λεπτό μια αγωνιώδη διαδρομή να ανήκω στο είδος μου, να είμαι άνθρωπος, να θρώσκω άνω, να κοιτάω ψηλά. Κάθε μέρα με δυσκολία να αποστρέφω το βλέμμα μου από κάτω και να το ανεβάζω ψηλά. Μόνο που το κάτω, όσο δύσκολο και αν είναι, όσο πόνο ή θλίψη και να έχει, είναι γνώριμο και οικείο, άρα ασφαλές. Αλλά το πάνω... Δεν ξέρω τίποτα για αυτό. Δεν με αναγνωρίζω πουθενά εκεί, δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για εμένα.

Όμως εγώ θα αντισταθώ. Γιατί όσο και να θέλω να γυρίσω πίσω αυτό δεν μου είναι αρκετό πια. Πολύ φοβάμαι αυτή την διαδρομή.

Φοβάμαι...

Μα σ αυτή την διαδρομή κάνεις δεν μπορεί να συμπορευτεί μαζί μου. Είναι δική μου. Εγώ την χαράζω, εγώ την περπατάω. Παίρνω μαζί μου τους φόβους μου, τις ανασφάλειες μου και την θλίψη μου  και την διανύω. Εξαντλητικά, δύσκολα, με πισωγυρίσματα αλλά την περπατάω. Στρέφω το βλέμμα μου σε μένα και απολαμβάνω την αφόρητη μοναξιά της προσωπικής μου αλλαγής μέσα στην οποία θα ανακαλύψω από την αρχή τον εαυτό μου και ίσως την χαρά μου.

Γιατί η μάχη, είναι με τον εαυτό μας. Κάθε μέρα, κάθε  λεπτό.