Τα ερείπια του καιρού

Και ποιος κατάφερε ποτέ μαζεύοντας τα συντρίμμια του να ξαναπάρει πίσω ολόκληρο τον εαυτό του;

Ο δρόμος της αλλαγής…

Να επιλέξεις να δράσεις έστω και λίγο διαφορετικά είναι μια δύσκολη μάχη. Γιατί είναι μια μάχη με αόρατο αντίπαλο. Έναν αντίπαλο, που ποτέ δεν βλέπεις, όμως πάντα αισθάνεσαι. Τον εαυτό σου. Η μάχη είναι με τον εαυτό μου λοιπόν .

Κάθε μέρα, κάθε λεπτό μια αγωνιώδη διαδρομή να ανήκω στο είδος μου, να είμαι άνθρωπος, να θρώσκω άνω, να κοιτάω ψηλά. Κάθε μέρα με δυσκολία να αποστρέφω το βλέμμα μου από κάτω και να το ανεβάζω ψηλά. Μόνο που το κάτω, όσο δύσκολο και αν είναι, όσο πόνο ή θλίψη και να έχει, είναι γνώριμο και οικείο, άρα ασφαλές. Αλλά το πάνω... Δεν ξέρω τίποτα για αυτό. Δεν με αναγνωρίζω πουθενά εκεί, δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για εμένα.

Όμως εγώ θα αντισταθώ. Γιατί όσο και να θέλω να γυρίσω πίσω αυτό δεν μου είναι αρκετό πια. Πολύ φοβάμαι αυτή την διαδρομή.

Φοβάμαι...

Μα σ αυτή την διαδρομή κάνεις δεν μπορεί να συμπορευτεί μαζί μου. Είναι δική μου. Εγώ την χαράζω, εγώ την περπατάω. Παίρνω μαζί μου τους φόβους μου, τις ανασφάλειες μου και την θλίψη μου  και την διανύω. Εξαντλητικά, δύσκολα, με πισωγυρίσματα αλλά την περπατάω. Στρέφω το βλέμμα μου σε μένα και απολαμβάνω την αφόρητη μοναξιά της προσωπικής μου αλλαγής μέσα στην οποία θα ανακαλύψω από την αρχή τον εαυτό μου και ίσως την χαρά μου.

Γιατί η μάχη, είναι με τον εαυτό μας. Κάθε μέρα, κάθε  λεπτό.

Η Λήθη και η Αλήθεια

Η Λήθη, αδερφή του Θανάτου κ του Ύπνου...

Η Αλήθεια με ένα λιτό λευκό φόρεμα, χωρίς πλούσια στολίδια, «γυμνή».

Η φτώχεια, εμείς και οι άλλοι...

Μάνα της βίας είναι η φτώχεια...Η φτώχεια της τσέπης, η φτώχεια του πνεύματος, η φτώχεια σε ιδανικά, η φτώχεια στην ευκαιρία, η φτώχεια στην γνώση, η φτώχεια στην επικοινωνία, η φτώχεια στην ειλικρίνεια, η φτώχεια στο συναίσθημα, η φτώχεια στην ενημέρωση, η φτώχεια της αυτοεκτίμησης, η φτώχεια της αυτογνωσίας, η φτώχεια της λήθης...

Και πατεράδες της όλοι εκείνοι που έφεραν κάθε λογής φτώχεια...Και όλοι εμείς που τους αφήσαμε...Και που συνεχίζουμε να τους αφήνουμε να μας κρατάνε φτωχούς...Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά υμών με αυτούς και τους εκείνους...

Εμείς, πλέον, γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της βίας που χρησιμοποιείται, προκειμένου να κατακτηθεί η εξουσία...Και είμαστε ασυγχώρητοι...Γιατί εκτός από τους εαυτούς μας, αφήνουμε και τα παιδιά μας στην φτώχεια...Και στο έλεος τους...Μέχρι που ο Μυθριδατισμός θα καταστήσει την φτώχεια πάσης φύσεως και μορφής, αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας.

H ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑ-ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ

Άν είχα χρόνο άπειρο θα καταριόμουν τη ζωή.Θα είχα βαρεθεί τον απαράδεκτο τούτο κόσμο και όλους τους συνεργάτες του.Θα είχα μπουχτίσει απο τις ψεύτικες προβλέψεις,απο τα επαναλαμβανόμενα λάθη,απο τους ίδιους άθλιους χαρακτήρες που θα μιλούσαν για τα ίδια και τα ίδια πράγματα.Οι χιλιοακουσμένες φανφάρες και οι υψηλού επιπέδου θεωρήσεις θα ήταν θόρυβος στα αυτιά μου.Οι ακολασίες και οι ατέρμονες μάχες προς όφελος του οφέλους θα γίνονταν σκόνη που θα τύφλωνε τα ήδη δακρυσμένα μάτια μου.Οι διασκεδάσεις και οι απολαύσεις θα είχαν γέυση πικρή και η μυρωδιά της ολοένα και πιό σάπιας κοινωνίας,θα ήταν ανυπόφορη για την αιώνια όσφρησή μου..
 
Δέν είμαι όμως αθάνατος!Κανείς δεν είναι..Και σάν κοινός θνητός έχω το αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικήσω κι εγώ μιά γωνίτσα στο παραλήρημα αυτό της ύπαρξης.Έχω το δικαίωμα να πιώ ,να ερωτευτώ,να ξεχάσω,να γελάσω,να παραιτηθώ ή να πολεμήσω,να παραμυθιαστώ και να παραμυθιάσω,να αγωνιώ, να σκέφτομαι,να παίζω,να προσφέρω τη βοήθειά μου,να ζητάω βοήθεια,να ζητάω συγνώμη,να συγχωρώ,να φοβάμαι,να πλήττω,να ελπίζω,να νικώ..να είμαι άνθρωπος.
 
Η αδιαμφισβήτητη θνησιμότητα του ανθρώπου(μα και όλων των πραγμάτων και καταστάσεων) είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε η φύση.Ο θάνατος είναι ο μεγάλος αδερφός της ζωής,είναι ο κινητήριος μοχλός του ενστίκτου και ο ακρογωνιαίος λίθος της επιβίωσης.Ο θάνατος είναι απλά η δεύτερη όψη ενός νομίσματος που επιμένουμε προσηλωμένα και επισταμένα να το κοιτάζουμε μόνο απο την "καλή" μεριά,στοιχιματίζοντας με σιγουριά πάντα στην κορώνα..
 
Ο αθάνατος,αυτός που βλέπει πάντα κορώνα,αυτός που κάνει σχέδια για τις διακοπές του χρόνου το καλοκαίρι,αυτός που προγραμματίζει ραντεβού σε ένα μήνα,αυτός που αναβάλλει συνεχώς για μετά,αυτός που δε λέει σ αγαπώ γιατί κι αύριο μέρα είναι,είναι καταδικασμένος να βαρεθεί τη ζωή.Ποιός λογικός δε θα έχανε κάθε ίχνος όρεξης ,άν όλα ήταν προδιεγεγραμμένα ή άν άφηνε τα πάντα για την επόμενη..και σήμερα?τι έχεις να κάνεις σήμερα ,που σε αποτρέπει απο το να κάνεις σήμερα αυτό που αφήνεις για παραμεθάυριο..?τίποτα...
 
Υπήρξα στη ζωή μου ώς τώρα χιλιάδες φορές αθάνατος..απυρόβλητος,αέναος,
σίγουρος και αισιόδοξος πως εμένα δε με αγγίζει τίποτα και κανένας.Και μάλιστα πολλές απο αυτές τις φορές συνηγόρησα υπέρ της αθανασίας και μάλιστα με τρόπο άνανδρο,άκομψο και ξερολίστικο.Πίστεψα πολλές φορές πως το κακό είναι τόσο μακρυά που δεν υπάρχει χρόνος για να με φτάσει,πως η απελπισία είναι λέξη για τους πτωχούς τω πνεύματι και τους αγράμματους,πως η αδιαφορία είναι τρέντι και η αντίσταση είναι μυνήματα σε ένα γυάλινο τοίχο κάποιου friend..
Μέσα στην πλάνη μου αυτοχρίστηκα θεός του κόσμου μου,υπέρμαχος των λανθασμένων επιλογών μου,δημιουργός μιάς φούσκας ασφαλούς και δικαιότατης κατα τα δικά μου όμως πρότυπα.Εγκλωβίστηκα ευτυχισμένα μέσα σε ένα κουτί,μέσα απο το οποίο έβλεπα έναν διαλυμένο κόσμο να διαλύεται ακόμη περισσότερο, και ένιωθα τυχερός αλλά καί περήφανος,που είχα καταφέρει μέσα απο τεράστιο αγώνα να δημιουργήσω αυτό το ψεύτικο σιδηρούν παραπέτασμα,ειδικότερα τη στιγμή που έβλεπα οτι άλλοι, οι πιό παρακατιανοί,περιφέροντο ώς ελεύθεροι στόχοι μέσα σε ένα καταστροφικό πολεμικό τοπίο,καταδικασμένοι απο την αμάθεια την άγνοια και την ξεροκεφαλιά τους..
 
Και τότε! μπααααααααμ

Η χαρά πήγε περίπατο και το γέλιο χάθηκε στον κατήφορο.ΘΛΙΨΗ χοντρή και άσχημη χτύπησε την πόρτα.Δεν άνοιξα!Φόβος που δέν τον είχα ματανιώσει ποτέ ως τότε με πλάκωσε σάν ταφόπλακα,μου μούδιασε το στόμα και μου έγλυψε με την κρύα του γλώσσα τη ραχοκοκκαλιά.Τα χέρια μου τρεμόπαιζαν σάν φυλλαράκια στον άνεμο και τα πόδια μου είχαν κολήσει στο πάτωμα σάν σε κακό όνειρο.Προσπάθησα να ισιώσω το κορμί μου,να ορθώσω το ανάστημά μου με όση δύναμη είχα και κόλλησα το αυτί μου στην πόρτα.Η καυτή της ανάσα έφθανε στ αυτί μου λές και το ξύλο που βρισκόταν ανάμεσά μας ήταν ανύπαρκτο.Ο φόβος μου μεγάλωσε και πισωπάτησα ακαριαία!ππποιός είννναι,πάλεψα να ψελλίσω με μιά φωνή που δέ θύμιζε σε τίποτα εκείνον τον παλιό αγέρωχο κι αθάνατο υπεράνθρωπο.Μα απάντηση καμία...Ποιός είναι ?? ξαναείπα λίγο πιό δυνατά εκμεταλευόμενος τη σιωπή του αντιπάλου μου.Και πάλι καμία αντίδραση..Τότε έκανα κάτι που δεν το περίμενα ποτέ απο τον εαυτό μου.Προχώρησα γενναία προς την πόρτα και προσπάθησα να την ανοίξω αργά..

και τότε είδα...και δεν ήταν η χοντρή άσχημη θλίψη αυτή που είδα!
ΕΙΔΑ ΠΟΛΛΑ ΣΠΙΤΙΑ!ΠΟΛΛΑ ΚΟΥΤΙΑ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΟ,μεσα σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο ποτάμια γάργαρα νερά και καταράκτες!και μέσα απο το κάθε κουτι ένα ζευγάρι μάτια να κοιτούν είτε κλαμμένα είτε αδιάφορα ένα μικρούτσικο κομματάκι ουρανού χάνοντας το μεγάλο καταπράσινο τοπίο..πόσο κρίμα!
πόσο κρίμα να ΜΗΝ είσαι θνητός ,παρα ένας καταδικασμένος αθάνατος,χορηγός της κατάθλιψης και της παράνοιας, υπέρμαχος της λογικής μιάς πλατωνικής σπηλιάς,ενός θεάτρου σκιών που παίζεται πίσω και πέρα απο σένα..

Πάντα ευχόμουν και ονειρευόμουν να γίνω σπουδαίος!Να απολαμβάνω την εκτίμηση σπουδαίων ανθρώπων,και να κερδίζω την εύνοιά τους.Να καταξιωθώ σε όσους περισσότερους τομείς μπορώ.Να αποκτήσω γνώση,παιδεία ,καλούς και ευγενικούς τρόπους,να διαχειρίζομαι τη διπλωματία προς όφελος της ειρήνης,να στέκομαι ένα σκαλοπάτι ψηλότερα απο κάθε κοινό θνητό!
ΠΟΤΕ όμως δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω ποιός πραγματικά είμαι και όχι τί πραγματικά θέλω.ποιος είμαι?..προχθές έκλεισα τα 30 και ανακάλυψα οτι ποτέ ως τότε δεν είχα ρωτήσει ουσιαστικά τον εαυτο μου..ποιός είμαι?ποιός γουστάρω να είμαι?και όταν διατύπωσα αυτή την ερώτηση με σοβαρότητα στον εαυτό μου-έστω και καθυστερημένα-ανακάλυψα οτι πάντα ήξερα!!!

Διαπίστωσα οτι η απάντηση βρισκόταν μονίμως μπροστά στη μύτη μου και εγώ έψαχνα σε βουνοκορφές και βαθιές θάλασσες!ένιωσα χαζός, αστείος,μα τόσο χαρούμενος!πάντα ήξερα!σε κάθε στιγμή της ζωής μου ήξερα ποιό ήταν το σωστό για μένα,ήξερα τι με έκανε να νιώθω άσχημα,τί με ανέβαζε και με τί ξενέρωνα!
Για κάποιον όμως αδιευκρίνιστο λόγο τις περισσότερες φορές έπραττα αντίθετα απο τις επιταγές του εαυτού μου.ΜΑ ΓΙΑΤΙ?...διότι ήμουν τυφλός?χαζός?παραπλανημένος?...τίποτα απο αυτα...απλά φοβόμουν..φοβόμουν πως ο πραγματικός μου εαυτός δέ θα κάλυπτε τις ανάγκες του κόσμου γύρω μου...φοβόμουν πως θα ήμουν λιγότερο απο αυτό που θα έπρεπε...φοβόμουν πως θα με στήναν μόνο μου σε μιά γωνία σκοτεινή,και θα με κοροιδεύαν και θα με έδειχναν με το δάχτυλο!,κοιτάξτε !!ο ονειροπαρμένος!ο φαντασιόπληκτος! ο ρομαντικός!ο ηλίθιος!

Πόσοι απο σάς θα αρνιόντουσαν μιά θέση στο δημόσιο λόγω ιδεολογίας? Λόγω καλλιτεχνικής φύσης, που αρνείται κατηγορηματικά να κάτσει δια παντός μέχρι το θάνατο πίσω απο ένα γραφείο χαρτοκρατούμενο,με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα καθημερινά,ΤΟΝ ίδιο καφέ απο την ίδια μηχανή?

Οι περισσότεροι θα λέγατε "...ε το μαλάκα....εγώ θα πήγαινα με κλειστά μάτια!ξέρεις τι είναι να χεις το μισθουλάκο να τρέχει κάθε μήνα εσ αει? εισαι τρελός..."
Πόσοι απο εσάς δεν αρνηθήκατε έστω και μιά φορά στη ζωή σας να υπερασπιστείτε κάποιον που δεν είναι εκεί αλλα όλοι μιλούν για αυτόν
αισχρά...και φοβάστε να πάτε κόντρα στη ροή της υβρεολογίας για να μην σας καταστήσουν κι εσάς στόχο?

Οι περισσότεροι θα λέγατε " ε ναι ναι ,ειναι μαλάκας" όμως ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ!!! ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΛΕΤΕ: "ειμαι μαλακας,ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΛΆΚΕς" και το ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!
Πόσοι απο εσάς δεν βρίσατε,δεν καταραστήκατε,δεν οΡΓΙΣΤΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ,και μάλιστα με πραγματικό μένος και πάθος!...κι όταν σαν άτομα καλεστήκατε να πράξετε το χρέος σας,και να κάνετε τα λόγια σας πράξη,λακίσατε,κρυφτήκατε πίσω απο την ασφάλεια των nickname σας ,μέσα στα κουτιά της χειρουργημένης σας συνείδησης!και ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!βγάζατε και λογύδρια για το τί έπρεπε να γίνει και τί όχι!! του τί είναι σωστό και τί όχι!του τί αξίζει πραγματικά και τί όχι!

ΜΕ ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΚΥΡΙΟΙ...και κυρίες?
Πόσοι λοιπόν απο εσάς δεν κατεβάζετε τα ρολά του πραγματικού σας εαυτού χάριν της ευημερίας της τάξης και της αν -ασφάλειας?Γιατί δεν αφήνεται να τρέξει απο μέσα σας γάργαρο το νερό της αλήθειας σας?ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΘΑΥΜΑΤΑ!!....μόνο ο εαυτός σας...

Ήθελα να μπώ στη λογική της εύρεσης λύσης της κατάστασης της χώρας.
ΤΊ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ? ΠΩΣ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ? ΠΩς ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ!!!?
ΚΑΙ ονειρευόμουν μάλιστα σε κάποιες σφαίρες του μυαλού μου-ως αθάνατος πάλι- να είμαι εγώ ο εμπνευστής και συντονιστής της μεγάλης ιδέας,να κερδίσω δάφνες και αναγνώριση,κύρος και σεβασμό!

ΗΛΙΘΙΕ ΧΟΝΤΡΟΚΕΦΑΛΕ ΑΦΕΛΗ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΕ ΑΘΑΝΑΤΕ!
ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ,ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ!ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!ΜΟΝΟ!ΜΕ ΓΝΟΜΩΝΑ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣ!ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΚΟΥΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙΣ ΤΑ ΚΟΥΤΙΑ ΟΛΩΝ,ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΥΤΙΑ!!

Δεν μπορεί κανεις να μας σώσει.Ούτε οι μάγιας ,ούτε οι ελ,ούτε οι εξωγήινοι,ούτε το πακέτο στήριξης,ούτε ο παναθηναικός,ούτε η τρόικα,ούτε η αριστερά,ούτε οι ρώσοι,ούτε ένα ιαπωνικό τσουνάμι..ο καθένας πρώτα απο όλα πρέπει να θέλει να σωθεί.
Ποιός θέλει όμως να σωθεί?......καλά δεν είναι κι έτσι?....
Tα επεισόδεια του σ/κ με κάναν να θυμηθώ κάτι ,που αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ σαν θνητός,,,οτι δε θέλουν όλοι να σωθούν..προτιμούν το ΚΟΥΤΙ κι ασ μην έχει και ρεύμα,κι ασ μήν έχει νερό,κι ας μην έχει φώς,κι ας είναι 1χ1....ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΟΥΤΙ...ΚΟΥΤΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ...

αν ΕΣΥ δεν γίνεις αυτο που θέλεις να είσαι, πώς περιμένεις να γίνουν οι άλλοι αυτό που ζητάς να είναι?

Αισιοδοξία και θετικό πρόσημο...

''Στο μαγέρικο της αυτογνωσίας''

Όσο δύσκολα κι εάν νομίζουμε ότι περνάμε στην ζωή, οφείλουμε στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για να συναποτελούμε ένα περιβάλλον, να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να ανακαλύπτουμε την αισιόδοξη πλευρά της...
Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει ένας ανθρωπάκος, ονόματι Σωκράτης, που έζησε πέριξ της σημερινής Πλάκας πριν από 2.500 χρόνια και ο οποίος έχει πει ανάμεσα σε άλλα: ..Να περνάς τον χρόνο σου διαβάζοντας κείμενα σοφών ανδρών. Ετσι θα βρεις εύκολα αυτά για τα οποία άλλοι κοπίασαν...Αυτός που αναζητά την αλήθεια πρέπει να έχει απέραντη υπομονή....Τα άδεια ασκιά τα γεμίζει ο αέρας, τους ανόητους ανθρώπους η αλαζονεία...Αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, πρέπει πρώτα να ταρακουνήσει τον εαυτό του....Καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς....Πλούσιος είναι αυτός που αρκείται στα ελάχιστα...Κοίτα ένα βουνό, μία θάλασσα. Τα είδες όλα....

ΑΠΟΥΣΙΑ

..τον ύπνο παρακάλεσα στην προσευχή μου 
να με επισκέπτεται συχνότερα..
..όσο κοιμάμαι, και τα όνειρα με τυλίγουν στη βελούδινη αγκαλιά τους,
το χορτάρι παραμένει πράσινο και δροσερό,
η Γή συνεχίζει να στριφογυρνά σαν μπαλαρίνα γύρω από τον εαυτό της,
το φεγγάρι εξακολουθεί να φωτίζει τις σκοτεινές νύχτες,
κι ο θεός καπνίζει ήσυχος στην καλύβα του, τα στερνά του πούρα..
...μα σαν τα γιοφύρια των βλεφάρων μου υψώνονται,
και η γλυκάδα της ανυπαρξίας δολοφονείται εν ψυχρώ, με την πρώτη ακτίνα του ήλιου,
--πόσες φορές θα βιώσουμε ξανά και ξανά αυτή τη δεύτερη γέννα!--
και την αιώνια λήθη τη διαδέχονται οι καθημερινοί αβάσταχτοι οικείοι ήχοι,
ενώ τα μάτια αρχίζουν σιγά σιγά να προσαρμόζονται στην σκληρότητα της πραγματικότητας,
αρχίζει ο θρήνος,
αρχίζει ο επίμονος πόνος που καλλιεργεί στις ερωτευμένες καρδιές η απουσία..
ποια χαρά και ποια ελπίδα μπορεί να κατοικήσει πάνω σε μια τέτοια ερειπωμένη λέξη?!.....

ΔΩΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ

ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ..

Με απόλυτη διαύγεια και σώας τας φρένας έχω να κάνω την παρακάτω βαρυσήμαντη δήλωση...ερωτεύτηκα!
Ήρθε τελείως ξαφνικά! 
Την ώρα της μεγάλης μου απογοήτευσης,όταν είχα χάσει πια κάθε ελπίδα  για μια ελάχιστη λύτρωση,
την ώρα που το φώς έσβήνε και τη θέση του έπαιρνε το απέραντο σκοτάδι και το αέναο τίποτα,
την ώρα που είχα ανοίξει φτερά για ένα μέλλον δυσοίωνο και περιφερόμουν σε γκρίζους ουρανούς  και βαθιές θάλασσες αρματωμένος με σκέτη πίκρα,
με άγγιξε στην πλάτη..
Γύρισα και την κοίταξα..
Και σας ορκίζομαι,δεν ήταν η μεγαλοπρέπεια,δεν ήταν η κομψότητα, δεν ήταν κάν αυτή η γλυκιά προσμονή που ανέδιδε κάθε της κύτταρο,που μου προκάλεσε το ύστατο δέος!
Ηταν αυτή η φυσική οικειότητα, η ανεπιτήδευτη απλότητα που ανέμιζε γύρω της ,ακόμα και με την πιο μικρή,ασήμαντη κίνηση  της ,που έμοιαζε με  το χορό χιλιάδων  άστρων γύρω απ την πηγή της ύπαρξής τους..
Αυτή φταίει που εξαφανίστηκα..
Αυτή με κράτησε μακρυά από φίλους,από παρέες από συγγενείς κι αγνώστους..
Φταίω κι εγώ δε λέω...έπεσα με τα μούτρα σαν τον έφηβο,
που πιστεύει οτι μονάχα μια χαρά φέρνει την ολοκλήρωση..
Μικρέ μου έφηβε... την πληρότητα για να τολμάς να την επικαλείσαι έστω, πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα ξυπόλητος στ΄ αγκάθια...
Εγώ έφτασα τα κρίσιμα μίλια,οπότε είμαι έτοιμος να απολαύσω αυτό το δώρο,αυτή τη θεά που εμφανίστηκε μπροστά μου,αυτή που δεν ξεχώρισε ψυχή και σώμα,αυτή που είδε την αλήθεια πίσω από ένα σαθρό περιτύλιγμα, αυτή που χωρίς να το ξέρω γνώριζα απο πάντα ότι θα έρθει,
αυτή που όλοι περιμένουμε να μας χτυπήσει κάποτε την πόρτα,γιατί όλοι είμαστε ρομαντικοί κι ας μη το μαρτυράμε..
Είμαι λοιπόν ο τυχερός!Στο Λαύριο γίνεται χορός..
Εγώ είμαι αυτός που παντρεύεται στο Λαύριο,
δικός μου είναι ο χορός!
Δική μου είσαι και σύ!
Και δέ θα ντραπώ καθόλου να το φωνάξω!!

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ .... σ΄αγαπώ!

H κατάρα του βασιλιά

Σαν άλλος Μίδας που ζητά ,χρυσάφι σ'οτι αγγίζει,
τόσο και εγώ λαχτάρισα τα πλούτη της καρδιάς σου.
Και  στους θεούς ορκίστηκα πως ότι σε μαυρίζει,
μ'ένα μου χάδι τρυφερό  να παίρνω μακρυά σου.
Μα μες'την παραζάλη μου,στης προσδοκίας τη λήθη,
λησμόνησα!..τα χείλη σου πως δε μπορώ να νιώσω!
Καμιά φορά τ'αληθινό το φέρνουνε οι μύθοι..
Τη μαύρη μου τη μοίρα μου θα βρω και θα σκοτώσω...

Για να προλάβω το άδικο,πριν γίνεις λάμψη μόνο
 και της ψυχής μου να κοσμείς τα σκοτεινά παλάτια,
ανέγγιχτη σ'ακολουθώ,με σεβασμό και πόνο,
σαν άγγελος το δρόμο σου θωρώ,με χίλια μάτια.

Ξέρω η κατάρα με τραβά του βασιλιά του Μίδα
 κι όλα γυαλίζουν γύρω μου...Πως θέλω ν΄ανασάνω! 

Τη μόνη ελπίδα να πιαστώ στα μάτια σου την είδα..
Είναι σκληρό ότι αγαπώ χρυσάφι να το κάνω...

                                                              μπαλκονάτος

Η εφεύρεση του χρήματος και η αντίστροφη μέτρηση

Δεν είναι λίγοι, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ταυτόχρονα με την εφεύρεση του χρήματος, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την ανθρωπότητα...

Η ανάγκη για την επιβίωση ήταν ο παράγοντας που κατέβασε τον άνθρωπο από τα δένδρα, η ανάγκη για επικοινωνία και η εξέλιξη της λογικής, ήταν τα σημεία αναφοράς που κράτησαν τον άνθρωπο στην γη...

Παράλληλα όμως με την εξέλιξη του είδους, αναπτύχθηκαν έννοιες και δράσεις, όπως το εμπόριο και ο πλούτος, με αποτέλεσμα την κοινωνική διαστρωμάτωση...

Κι ενώ στις αρχέγονες κοινωνίες, ξεχώριζαν ο δυνατός, επειδή ήταν αυτός που εξασφάλιζε την τροφή της ομάδας -πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής του- και ο «μάγος», που είχε την ανεξήγητη δύναμη να πείθει ότι θεραπεύει, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε...

Μόνο που στην σημερινή κοινωνία, ο ισχυρός γίνεται ισχυρότερος και χωρίς κίνδυνο της ζωής του, συγκεντρώνοντας πλούτο κι εξουσία, ενώ ο «μάγος» είναι ενδεδυμένος με άμφια, καλιμαύκια, τουρμπάνια, κελεμπίες, διατηρώντας το αποκλειστικό προνόμιο της επικοινωνίας με το θείο...

Προϊόντος του χρόνου, σ΄αυτά τα μερικές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος κατέστη πρωτεύον θηλαστικό, η εξάπλωση του είδους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δημιούργησε απίστευτα μεγέθη αναγκών...Μοιραία η ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων, έπρεπε ν΄αντικατασταθεί από ένα μέσο που θα είναι εύκολο στην χρήση και κυρίως δεν θα φθείρεται.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην εφεύρεση του χρήματος, που σήμερα αποτελεί τον υπ΄αριθμόν ένα παράγοντα διαμόρφωσης της κάθε κοινωνίας... Έναν παράγοντα που χωρίζει τους ανθρώπους και που ουσιαστικά καθορίζει την εξέλιξη και την πορεία της ζωής...

Ετυμολογικά το λήμμα χρήμα προέρχεται από το ουσιαστικό χρη και την κατάληξη -μα και σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση, το αντικείμενο που χρειάζεται, κάθε τι που είναι χρήσιμο...Αν και μέχρι σήμερα δεν έχει προσδιορισθεί επακριβώς χρονικά η εφεύρεση του χρήματος, μία από τις πρώτες ιστορικές αναφορές, είναι αυτή του Ηροδότου για την Λυδία. Μία χώρα που κάλυπτε σημαντικό μέρος της σημερινής δυτικής Τουρκίας και θεωρείται από τις πρώτες που «έκοψαν» νομίσματα σε χρυσό και ασήμι για τις καθημερινές συναλλαγές.

Παράλληλα υπήρξαν και λαοί, όπως οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες που είχαν μία «απέχθεια» προς το χρήμα, δημιουργώντας νομίσματα, μεγάλα σε όγκο και βάρος με μικρή αξία, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η συγκέντρωση πλούτου.

Και κάπως έτσι, το χρήμα μπήκε και κυριάρχησε στην ζωή του ανθρώπου, φτάνοντας στην σημερινή εποχή. Μία εποχή, στην οποία αυξάνονται με ...γεωμετρική πρόοδο οι ολίγοι που συγκεντρώνουν, κυρίως με παράνομες δράσεις και δραστηριότητες, περισσότερο πλούτο...

Μία εποχή στην οποία οι λίγοι πλούσιοι, έχουν τόσα χρήματα που έπρεπε να εφεύρουν έναν τρόπο προκειμένου να νομιμοποιήσουν και να «καθαρίσουν» αυτό το χρήμα. Και όπως κάποτε οι ισχυροί δεν δυσκολεύθηκαν να εφεύρουν το χρήμα, έτσι και σήμερα εφηύραν με χαρακτηριστική ευκολία, τα «πλυντήρια χρήματος»...

Ωστόσο, αυτό που μένει στον μέσο άνθρωπο, είναι μία έντονη αίσθηση πίκρας, ένα μείγμα οργής και απογοήτευσης, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού η απορία που δεν θα απαντηθεί ποτέ, για το εάν τελικά έπρεπε να κατεβεί από τα δένδρα... Και η βεβαιότητα, πως η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεπεράσει το δεύτερο μισό...

Απρίλη ψεύτη

Πρωταπριλιά.
Μεγάλη γιορτή σήμερα.
Γιατί μεγάλη;
Εθνική εορτή, Ευρωπαϊκή, παγκόσμια.
Χαίρετ΄ η φύσις όλη.

Σήμερα, είναι η μέρα που οι ψεύτες θα βγουν να χορέψουν.
Σήμερα, γιορτάζει ο τεράστιος βαρόνος Μινχάζουεν και το ομώνυμο σύνδρομο.
Σήμερα, γιορτάζει η αυτοπαραμύθα.
Σήμερα, θα βγουν οι λάτρεις της α-λήθειας, να κράξουν τους ψεύτες, τους μη αληθινούς.
Οι εκ της λήθης θα τ΄ ακούσουν.

Επιχειρώντας μια προσέγγιση πως γεννήθηκε η λέξη και οι ομόρριζες της, ανακαλύπτουμε οτι αφορά σε πάθηση του ατόμου το οποίο αντικαθιστά τα σκληρά σύμφωνα με μαλακά (π.χ. κ με τ, β με φ και θ με σ). Οι ιατρικές μελέτες έχουν αποδείξει ό,τι η συγκεκριμενη βλάβη δεν οφείλεται στην ορθή λειτουργία του στόματος αλλά σε βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος. Στην αρχική της μορφή η λέξη ειχε την εικόνα ψεύδσμα και με την πορεία των ετών έγινε ψέμα.


Κακά τα ψέματα...

Πες το ψέματα !

Tο ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Υπάρχουν βέβαια και τα αθώα ψέματα.

White lies.
What lies beneath?

Ο ψεύτης, η ψεύτρα, το ψέμα.
Εγώ, εσύ, αυτός, αυτή.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Συμπέρασμα, σήμερα γιορτάζουν οι υποκριτές.

"Εγώ δεν λέω ψέματα, είμαι ντόμπρος και αληθινός".
Ψέμα, υποκρισία.

Ας αφήσουμε την υποκρισία στην άκρη λοιπόν και ας αποδεχτούμε πως σήμερα γιορτάζουμε.
Ο Φωκυλίδης είχε πει, πως άλλα έχει ο άνθρωπος στο μυαλό και άλλα λέει.

Ας πιούμε λοιπόν.
Eν οίνω αλήθεια, στην υγεία μας.

Καλό μήνα, Απρίλη ψεύτη.

 

Μπράβο σου ρε μάγκα...

«Το περιβάλλον δεν μας δόθηκε από τους γονείς μας, το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας»...
Δεν πρόκειται για ρήση κάποιου προγενέστερου ή σύγχρονου φιλόσοφου... Ούτε για άποψη επκεφρασμένη από εκπρόσωπο ή στέλεχος κάποιας οργάνωσης ταγμένης στην προστασία του περιβάλλοντος...

Πρόκειται για απόφθεγμα που διεσώθη στο διάβα των αιώνων και «ανήκει» στους ανθρώπους που πρώτοι απ΄όλους περπάτησαν στα δύο πόδια και που σήμερα διάγουν τον 10ο αιώνα βάναυσης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους δήθεν πολιτισμένους. Είναι μία αφρικανική σκέψη, μία άποψη βγαλμένη από το μυαλό ανθρώπων που έζησαν στο πετσί τους ανεξίτηλα τι σημαίνει περιβάλλον και πόσο καταλυτικός παράγοντας είναι για την ευγονία και την ευζωϊα...

Ανθρωποι που χωρίς να το αξίζουν, έχουν στο DNA τους και μάλιστα ιδιαίτερα ανεπτυγμένες, έννοιες που καθορίζουν το γίγνεσθαι του πλέον εξελιγμένοου πρωτεύοντος θηλαστικού. Οπως η ελευθερία, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η ταπεινότητα, η αυτογνωσία... Μια σκέψη φτιαγμένη από μυαλά που δικαιωματικά και κάλλιστα, δύνανται να χαρακτηρισθούν ανώτερα...
Με μία πρώτη ανάγνωση, αυτές οι δεκαπέντε λέξεις, ίσως και να ...παρεξηγηθούν, ως προς το συμπέρασμα που παράγουν...Πως γίνεται ρε φιλε να δανειστείς κάτι, από κάποιον μεταγενέστερο; Γίνεται; Δεν γίνεται; Αφου τα παιδιά μου θα τα κάνω εγώ. Πως γίνεται πριν τα κάνω να μου έχουν δανείσει κάτι;

Ομως, με διάθεση μίας πιό αναλυτικής προσέγγισης, το νόημα είναι απολύτως ξεκάθαρο. Ασφαλώς και γίνεται. Διότι οταν ζεις εσύ, ακόμη και πριν κάνεις τα παιδιά σου, ζεις... Ζεις, αναπνέεις, εργάζεσαι, κινείσαι, τρως, αφοδεύεις, ντύνεσαι, πλένεσαι, αγωνίζεσαι, ανταγωνίζεσαι, πράττεις, αισθάνεσαι και συναισθάνεσαι...

Ολες αυτές -και αρκετές ακόμη- είναι οι δράσεις σε πρακτικό και νοηματικό επίπεδο, που συναποτελούν την ανθρώπινη υπόσταση και δημιουργούν την ανθρώπινη κοινωνία...Ολες αυτές, λοιπόν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το περιβάλλον, το οποίο σου έχει δώσει το πεδίο να τις εφαρμόσεις και να τις βιώσεις.

Δεδομένου ότι οταν γεννιέσαι, παίρνεις νομοτελειακά μία θέση σ΄αυτό το περιβάλλον, είναι αυταπόδεικτο ότι αποκτάς σχεδόν «ιδιοκτησιακά» έναν συγκεκριμένο χώρο, ένα μικρό κομμάτι αυτου ακριβώς του περιβάλλοντος. Και μέχρι την ώρα που θα σταματήσει η καρδιά σου να πάλλεται, εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα, εάν αυτός ο «δικός» σου χώρος, θα παραμείνει ίδιος όπως όταν τον «παρέλαβες», εάν θα τον «παραδώσεις» σε χειρότερη κατάσταση ή ,τέλος, εάν θα φροντίσεις να αξιοποιήσεις το «δάνειο», βελτιώνοντας τις συνθήκες για τα «παιδιά σου»...

Κι όμως, ανθρωπάκο -κατά Βίλχελμ Ράϊχ-, οι αποδείξεις είναι σαφέστατες και οι ενδείξεις καθόλου αποχρώσες...

Κατάφερες μέσα σε ελάχιστο -απ΄αυτό που χάριν επικοινωνίας αποκαλούμε- χρόνο, να καταστρέψεις ότι σου προέφερε απλόχερα, η μεγαλύτερη δύναμη που αναπτύχθηκε στον πλανήτη Γη από την «γέννηση» της. Κατάφερες, κάθε μισό λεπτό να πεθαίνει ένα παιδί, επειδή δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Ενα παιδί που θα μπορούσε να είναι και δικό σου... Το δυστύχημα, βεβαίως, είναι πως δεν εχεις κατανοήσει ότι επί της ουσίας δικό σου είναι, κι ας πεθαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά απ το σπίτι σου.

Κατάφερες ρε μάγκα, να τρυπήσεις την προστασία που είχε το «σπίτι σου» όταν βγήκε απ το εργοστάσιο, τότε πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Και τρως την παραμύθα ότι με λίγο αντιηλιακό απ΄αυτό που διαφημίζουνε τα -αρσενικά και θηλυκά- γκομενάκια, όχι μόνο προστατεύεσαι, αλλά θα γίνεις και σαν κι αυτά. Την ώρα που εσύ λιάζεσαι λαδωμένος σαν την τσιπούρα στο ταψί, κάνει πάρτι ο καρκίνος στην κορμάρα σου.

Τα κατάφερες ρε μαγκίτη και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς καυσαέριο. Γουστάρεις για θάνατο ατμοσφαιρική ρύπανση. Γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το πάθος για τζιμινιέρες κι εργοστάσια, ακόμη και δίπλα στο περίπτερο, δίπλα στο σχολείο, δίπλα στην θάλασσα...Προφανώς κάπου διάβασες οτι για να υπάρχει ζωή είναι απαραίτητο το διοξείδιο του άνθρακα, αλλά προφανέστατα στην παράδοση είχες κάνει κοπάνα...

Τα κατάφερες ρε μόρτη και την ώρα που το 70% από αυτό που δανείσθηκες απ τα παιδιά σου, είναι νερό και την ώρα που απ αυτό το 70%, ούτε το 20% δεν είναι φυσικά πόσιμο, να σκοτώνεις κάθε μισό λεπτό ένα παιδάκι...

Και κάπου εδώ οι σκέψεις τρέχουνε με χίλια χιλιόμετρα, η αρτηριακή πίεση γίνεται ανησυχητικά αντιληπτή και εξελίσσεται σε άκρως ενοχλητική...Προτιμότερη η παύση της γραφής, τουλάχιστον προς το παρόν και μέχρι νεωτέρας...

Μπράβο σου ρε μάγκα, τα κατάφερες...

Μπανιστηρτζήδες της ζωής

Είμασταν στην ανηφοριά για τον λόφο του Στρέφη, μία η κουβέντα, μία το χασαπάκι που ήτανε δίπλα μου... Σε ένα στενό είδαμε τον Απολλωνιστή, τον Παύλο και μας σφύριξε έναν στίχο...

Παλεύω με τις φωτογραφίες, μα είναι αρκετές οι ρημάδες και όλες όμορφες....

Δεν ήμουν μόνος, ο χασάπης ήταν ακόμα δίπλα μου αλλά κάτι μας έλειπε. Γρήγορα ήρθε κι ο Στάθης και χρωμάτισε το βίντεο. Αργά ή γρήγορα την μυρίστηκε κι ο Κόμης και ήρθε πεινασμένος.

Πλησιάζοντας σε αδιέξοδο... μας έβγαλε από κει ο σκύλος του Κουφού "ο Απόλλωνας".

Ο Τάσος χτύπησε την πόρτα κι έλυσε το γρίφο !!!!!

Προκλητικό και επικίνδυνο μπανιστήρι να βλέπεις το κέρμα να γυρνάει...

Ο Βασιλάκης είχε πει, όταν τους είδαμε να κάνουν κωλοτούμπες καταλάβαμε...

ΥΓ1.Άραγε το κέρμα είχε δύο όψεις.... ;
ΥΓ2.Ο απολλωνιστής, όμως, ξέρει στα κατάβαθα της ψυχής του ότι, ακόμα κι αν η ομάδα παίξει καλά, πολύ δύσκολα θα νικήσει. Και σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται ο ίδιος κάποτε να δικαιωθεί. (Marios Pi)

Ζωή σαν τριαντάφυλλο

Όποιος αγαπάει το τριαντάφυλλο, αγαπάει και τα αγκάθια του.

Κατά τον Σωκράτη «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν κάνει κακό με την θέλησή του, αντίθετα η κακία οφείλεται απλά στην άγνοια.
Αν αποδεχτούμε την άγνοια μας, θα αναζητήσουμε την γνώση η οποία θα μας οδηγήσει στην αυτογνωσία.
Να αναγνωρίσουμε την εσωτερική μας ομορφιά αλλά και τα αγκάθια μας, που με αυτά μπορεί να πληγώσουμε άθελά μας, σε μια προσπάθεια να υπεραμυνθούμε.
Η αυτογνωσία θα οδηγήσει σε συνειδητές επιλογές και ίσως πάψουμε να κάνουμε κακό χωρίς την θέληση μας.
Τι γίνεται όμως, όταν αυτός που κάνει το κακό, νομίζει πως πράττει το καλό;
Αυτός που είναι ο αποδέκτης των κακών πράξεων τι άποψη έχει;
Τον ενδιαφέρει τελικά το γιατί;
Οφείλει να υπομείνει ή καλύτερα να φύγει;
Όταν πράττεις κακό, μπορείς παράλληλα να αγαπάς;
Τελικά η μεσότητα του Αριστοτέλη συχνά δίνει την λύση παρότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάντα. 
Η συνείδηση αγρυπνεί για να μην πέσει ούτε στην υπερβολή, ούτε στην έλλειψη.
Η άσκηση της ψυχής προς το καλό είναι μια δοκιμασία.
Το θάρρος για παράδειγμα είναι η μεσότητα μεταξύ του θράσους και της δειλίας.
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως ένας δειλός, μικροπρεπής δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Ένας δειλός μπορεί να αγαπήσει;

Χμμ, εδώ τώρα η μεσότητα δίνει λύση;  Όχι, ίσως , ναι.
Στην αγάπη η μεσότητα λειτουργεί;

Η αγάπη προκαλεί ακραίες καταστάσεις αλλά για να επιτευχθεί "η αληθινή", σίγουρα απαιτεί μεσότητα.

Ubi amor, ibi dolor.
Όπου αγάπη(τριαντάφυλλο), εκεί πόνος(αγκάθια). 

Η ζωή σαν τριαντάφυλλο...