Αργά την νύχτα, συλλογίζεσαι…
Ονειρεύσαι να αποκοιμηθείς βαθιά…
Ονειρεύσαι να ονειρευτείς…
Το πρώτο λειτουργεί βασανιστικά , το δεύτερο λυτρωτικά…
Λένε πώς ότι φαντάζεσαι είναι πραγματικό…
Το περιμένεις καιρό…
Ο χρόνος είναι σχετικός…
Ο χρόνος είναι παιδί…
Τα μάτια κλείνουν…
Κοιτάς γύρω σου…
Επιτέλους, είσαι εκεί…
Πρόσωπα γνώριμα…
Τοπίο μαγευτικό…
“Κατηφορίζετε τις θάλασσες παρέα”…
Θα θέλατε να μείνετε εκεί, μέχρι τα χαράματα...
Να γυρνάτε μεσ’ στο κρύο...
Nα μιλάτε αγκαλιά για ανόητα πράγματα...
Φτάνει να μην πείτε αντίο…
Θάλασσα, θάλασσα...
Ένα αστέρι πέφτει…
Μια ευχή...
Μια αγκαλιά που ενώνει δύο κόσμους απόμακρους…
Ο δρόμος της επιστροφής, αργός, απολαυστικός και βασανιστικός…
Ο αποχωρισμός, η υπόσχεση, το κρυφτό…
Ανοίγεις τα μάτια…
Τρέχεις να σημειώσεις, μην ξεχάσεις…
“Αν μας ρωτάς τι θα είμασταν χωρίς εμάς...
Είμαστε(;) μια στάλα στην τρελή την καταιγίδα.
Αν μας ρωτάς τι θα είμασταν χωρίς εμάς...
Ήταν(;) η αγάπη μιας βραδιάς, που..."
