I Don't Believe

Ήταν Πρωτομαγιά του 1994, ήταν η τελευταία φορά στην ζωή μου, που παρακολούθησα αγώνα της Formula 1. Μία ημέρα νωρίτερα είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στην πίστα της Ίμολα, ο Αυστριακός Ρόλαντ Ράτζενμπέργκερ.

Ο πάντα χαμογελαστός Άιρτον Σένα έδειχνε επηρεασμένος λίγο πριν την εκκίνηση. Οι εκφράσεις του προσώπου του, έδειχναν πως εκείνη η ημέρα ήταν διαφορετική.

Λίγο αργότερα έφυγε...

Τα μάτια του, ο καθρέφτης της ψυχής του.

Στην κηδεία του, μια ηλικιωμένη κυρία τόνισε πως «η Βραζιλία χρειάζεται φαΐ, εκπαίδευση, υγεία και λίγη χαρά και τώρα χάθηκε η χαρά».

Στο βίντεο, ακούμε τα ουρλιαχτά του Άιρτον στο πρώτο Γκραν Πρι που κατέκτησε μέσα στην χώρα του το 1991, ενώ είχε αποτύχει όλες τις προηγούμενες. Στον συγκεκριμένο αγώνα μπλόκαρε το κιβώτιο των ταχυτήτων...  θα έπρεπε να είναι αδύνατον να οδηγήσεις formula 1 μόνο με την έκτη.  

Η αγαπημένη του βροχή έκανε την εμφανισή της ενώ είχε ακόμη επτά γύρους. Ήθελε να σταματήσει, δεν μπορούσε άλλο. Αλλά είχε προσπαθήσει πολλές φορές να κερδίσει το Γκραν Πρι Βραζιλίας, που βρήκε μια ξεχωριστή εσωτερική δύναμη. Μετά τον τερματισμό δεν είχε την δύναμη ούτε να σηκώσει το τρόπαιο από την υπερπροσπάθεια.

Λίγους μήνες μετά, ο Ρομπέρτο Μπάτζο αστοχεί από τα ένδεκα μέτρα και  η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας επικρατεί της Ιταλίας στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου. Παίχτες και τεχνικό επιτελείο, αφιερώνουν την κατάκτηση στον εθνικό ήρωα Άιρτον Σένα...

ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΟΥ ΜΥΕ(Α)ΛΟΥ

...εδώ στην ''απ'έξω'' το κλίμα είναι πάντα πιό βαρύ...
..είναι που η μοναξιά γίνεται μόνιμη τροφή όπως η πατάτα και το βραστό μπρόκολο,που όσο και υγειινά να 'ναι τα γαμημένα, εε πώς να το κάνουμε,το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παππάς..
..μου λείπει λίγο αλατάκι ρε φίλε,λίγο καυτερό,λίγη δροσερή σαλατούλα,ένα σκόρδο βρε αδερφέ!...αλλά είπαμε ,εμείς οι βρυκόλακες και τα σκόρδα,είμαστε πράγματα ασυμβίβαστα κι αταίριαστα...
..η μαγειρική όσο κι αν την αγαπάμε αδυνατεί να παρομοιάσει την υπάρχουσα κατάσταση και να συμβολίσει την ωμή πραγματικότητα,η οποία καλώς η κακώς μυρίζει φορμόλη, οινοπνευματίλα, και έχει τη μεταλική γεύση του τρεχούμενου αίματος...
..τα βαμπίρ όμως και το αίμα είναι συμβατα!...κι απορώ γιατί να πληρώνουμε την αθανασία με τόσο σκληρό αντίτιμο,με την  απάνθρωπη θυσία του ίδιου μας του εαυτού...?
..που αρχίζει και που τελειώνει αυτή η γραμμή που χωρίζει το πρέπει απο το θέλω,το αναγκάζομαι απο το έχω ανάγκη?...
..απαντάω μόνος μου....πουθενά...
...απλά.. δεν είναι μια ευθεία γραμμή..έχει το σχήμα του σύμπαντος, όπου κάθε της σημείο όπως μας λένε και οι αστροφυσικοί, είναι και ολόκληρη η ίδια η γραμμή...
...αχώνευτοι αυτοί οι κοσμολόγοι,ούτε κι αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι λένε....
..καβαλάμε λοιπόν τη γραμμή και ακροβατούμε μέσα στην υστερία μας πάνω απο το σκοτεινό έρεβος της ανυπαρξίας μας...
...δεν είμαστε πουθενά..κλεισμένοι σε ένα κουτί καλά σφραγισμένο απο γείτονες οικογένειες και αδιάφορους παρατρεχάμενους ,μα κυρίως διπλοκλειδωμένο απο μέσα,απο το ίδιο μας το είναι...
..πού είναι ρε παιδιά το φώς?...ας γυρίσει κάποιος το διακόπτη!...ανοίξτε ένα παράθυρο...!...έλεος με την κλεισούρα...
...και εκεί που πάς λοιπόν να κάνεις μια επανάσταση,μια μικρή αθώα ,τιποτένια,σχεδόν σιωπηλή μικρή ατασταλία, πέφτουν δήμιοι και δικαστές να σου κατασπαράξουν το κορμί αυτοί που σε αγαπούν περισσότερο!
...και δε φτάνει που κουβαλάς με τρόμο ενα σταυρό που στο φινάλε σε διάλεξε κι όχι το αντίστροφο,έχεις πλέον και να αντιμετωπίσεις την κατακραυγή και τις στενοχώριες όλων των υπολοίπων,έχεις να αντιπαλέψεις και τις τύψεις σου, που τόλμησες και απογοήτευσες το περιβάλλον που ''εχει δωσει τα πάντα κι εχει κανει τα πάντα για σένα''....
...τι ασήκωτο χρέος...!
..η ζωή βρίθει απο οξύμωρα...αυτό βέβαια μου προκαλεί χαμόγελο κι όχι απελπισία,μα κι αυτό δε φτάνει...
...τί είναι η αγάπη....να κατανοείς?...να συγχωρείς?...να επιμένεις για το καλό του άλλου?...να παρηγορείς?
...αν τολμούσα να δώσω ένα ορισμό αυτός θα ήταν όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα,αλλα πάλι θα ήταν ελλιπής...
...αγάπη είναι να καταλαβαίνεις κάθε φορά τι χρειάζεται να κάνεις και πιο πολύ τι χρειάζεται να είσαι, για εκείνον που ενδιαφέρεσαι ανιδιοτελώς,είτε φτάνεις σε άκρα είτε όχι...
....
....δεν είναι μόνο η ομάδα αίματος που αλλάζει,είναι που αλλάζουν όλα...
...δεν είναι θέμα ηλικίας,φύλου,χρώματος δέρματος και φιλοσοφικών πιστεύω...
...στο ίδιο καζάνι -για να επιστρέψω στην προσφιλή μου μαγειρική- βράζετε και βράζουμε όλοι,ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν ιδέα για ποιό πράγμα μιλάω...
...το οτι δεν σας έχει αγγίξει ακόμα στην πλάτη η ιδέα της αλλαγής -απο όποια σε όποια κατάσταση- δε σημαίνει οτι βρίσκεστε στο απυρόβλητο ασφαλείς και μακάριοι...
...άλλωστε ποιός πήγε κόντρα στην αλλαγή και κέρδισε?
...απαντάω πάλι μόνος...κανείς...
...θέλει αρχίδια να αγκαλιάζεις τις αλλαγές...
...και αγάπη για να τις διατηρείς....
...κοιτάω λοιπόν τα αρχίδια μου και τα ξανακοιτάω,τα ζυγίζω και τα ξαναζυγίζω ,κι άλλες φορές τα βρίσκω ζωηρά,τσουπωτά κι ασήκωτα,κι άλλες φορές τα βλέπω μίζερα,τσουρούτικα και ζαρωμένα...
...η καρδιά μου ευτυχώς όμως ...!...πάντα είναι στη θέση της!..σταθερή κι ακλόνητη,να  μου δίνει το τέμπο πάνω στο οποίο μπορώ και γράφω μείζονες κι ελλάσωνες μελωδίες...
...το κείμενο όπως αντιλαμβάνεστε δεν έχει καμία ροή ,καμία μορφή και κανένα κρυφό μύνημα...
...είναι το παραλήρημα ενός μεταμοσχευμένου μυε(Α)λου....

ΧΙΛΙΟΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

...εκεί λοιπόν που παρακολουθούσα με σχετική λαγνεία το μάστερ σεφ, και στο μυαλό μου ξεπηδούσαν εκατοντάδες εικόνες με τον εαυτό μου να ψήνει ,να τηγανίζει και να τρώει γκουρμεδιάρικους και λαχταριστούς μεζέδες,με χτύπησε αιφνίδια στο στομάχι η εξής συνειδητοποίηση...

..χίλιοι μικροί θάνατοι...
..χίλιοι μικροί θάνατοι οι οποίοι με έβρισκαν καθημερινά ενώ εγω  ταυτόχρονα αγνοούσα την υπαρξή τους, σάν την στρουθοκάμηλο που κρύβει τη μουτσούνα της στο σαθρό χώμα νομίζοντας οτι καταφέρνει να γίνει αόρατη,και τώρα που τους αντικρυζα απο την αντίπερα όχθη μιας αγνότερης και υψηλότερης μορφής συνείδησης που ξαφνικά φώλιασε στον εγκέφαλό μου, τους έβλεπα ακόμα πιο καθαρούς,να έχουν πάρει υπόσταση  υλική και να μου γνέφουν όπως οι σειρήνες στον Οδυσσέα, να μου  τραγουδούν τις μελωδίες του διαβόλου,τις φωνές αυτές που κάθε γνήσιος ασκητής παλεύει να αγνοήσει κάθε μέρα και να βαδίσει απερίσπαστος  τον μονααχικό  δρόμο της αυτοσυγκράτησης...

..οι εικόνες άλλαξαν άρδην...τα ζουμερά μπέργκερ μετατράπηκαν σε  αηδιαστικούς κιμάδες ζώων, τα φρεσκοψαρεμένα θαλασσινά μεταμορφώθηκαν σε βδελυρά γλοιώδη καλαμάρια που σε πνίγουν χωνωντάς σου δεκάδες πλοκάμια στο λαιμό, και τα χρωματιστά λαχανικά έγιναν σάπιοι σωροί σε λαικές αγορές με τις μύγες σαν άλλοι ανθρωποφάγοι ιθαγενείς να χορεύουν εκστασιασμένοι πάνω απο τα κατακρεουργημένα κουφάρια τους..
..και δέν ήταν μόνο αυτό !...υστερα το μυαλό κατρακύλησε ανήμπορο στην κατηφόρα της αυτογνωσίας και νέες εικόνες ξεπετάχτηκαν ακόμα πιο προσωπικές,ακόμη πιο εφιαλτικές!
..είδα τις ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες κοκακόλας που είχα πιεί στη ζωή μου,τώρα πια εγκαταλελειμένες γεμάτες χόρτα φύλλα και μια μαύρη κολλώδης λάσπη στον πάτο,
είδα τα σακιά καπνού που φορτώναν μισοκακόμοιροι ξένοι σε φορτηγά για να ικανοποιήσουν μόνο και μόνο το δικό μου πάθος για ένα τσιγάρο,και είδα τα σωθικά μου σαν ανθρακωρυχείο και το λαιμό μου κιτρινισμένο σαν αρχαίο πολυκαιρισμένο πάπυρο και εκατοντάδες σακούλες σκουπιδιών με αποτσίγαρα χαρτιά και φίλτρα,κατακάθια στη τζιμινιέρα που αποκαλούσα εως τότε πνευμόνι...
..είδα το αίμα μου βρώμικο..γεμάτο ουσίες που δεν ανήκουν στην βιολογία,γεμάτο κύτταρα επιθετικά και υγρά που η σύνθεσή τους θα τρόμαζε και τον πιο εμπειρο χημικό του πανεπηστημίου...
..είδα τους κόκκους καφέ που χρειάστηκα σε όλη μου την ως τώρα πορεία,και ένιωσα το στομάχι μου τρύπιο σαν ολλανδικό τυρί ποιότητας ,που έχει υποστεί σε σκοτείνό  κελάρι χρόνια και χρόνια λανθάνουσας ωρίμανσης..
..κάθε μέρα .λίγο λίγο ,με κάθε πράξη μικρή,με κάθε κούπα καφέ ,με καθε τζούρα τσιγάρου,με κάθε δαγκωνιά σοκολάτας σκότωνα το χρόνο μέσα μου...
..χίλιοι και ένας μικροί θάνατοι με κυνηγούσαν καθημερινά..θάνατοι  μεταμφιεσμένοι σε απολαύσεις ...
και τώρα απο την αντίπερα όχθη συλλογίζομαι...

..συνήλθα απότομα..
..στην τηλεόραση έπαιζε διαφημίσεις πια, και το κεφάλι μου μισοζαλισμένο καθως ήταν, το έγειρα για λίγο μπροστά να ξεμουδιάσει...
..ένιωθα όπως ο μαλάκας, που έχοντας ζήσει τα δύο βασιλικά δευτερόλεπτα ανείπωτης ηδονής και τη στιγμιαία σύνδεση με όλο το παρατηρούμενο σύμπαν, τώρα στέκει σαν κούφιο απο ψυχή ανδροειδές με μια σταγόνα σαλάκι να αργοκυλάει απο τη δεξια πλευρά των χειλιών...
..το μόνο που ήθελα σα σκυλί εκείνη τη στιγμή ήταν ένα τσιγάρο..
..μόνο που δεν είχα...
..κι αμέσως μια νέα ερώτηση ήρθε να μου βασανίσει ξανά τους νευρώνες μου..
"αν είχα θα έκανα?"

..τέτοιους μικρούς θάνατους μάχομαι κάθε μέρα...άλλες φορές αναγκαστικά άλλες με τη θέλησή μου..όπως και να χει ο άνθρωπος είναι άνθρωπος..θα πέσει πολλές φορές...
..αλλα το  ποιός σηκώνεται κάνει τη διαφορά...