να με επισκέπτεται συχνότερα..
..όσο κοιμάμαι, και τα όνειρα με τυλίγουν στη βελούδινη αγκαλιά τους,
το χορτάρι παραμένει πράσινο και δροσερό,
η Γή συνεχίζει να στριφογυρνά σαν μπαλαρίνα γύρω από τον εαυτό της,
το φεγγάρι εξακολουθεί να φωτίζει τις σκοτεινές νύχτες,
κι ο θεός καπνίζει ήσυχος στην καλύβα του, τα στερνά του πούρα..
...μα σαν τα γιοφύρια των βλεφάρων μου υψώνονται,
και η γλυκάδα της ανυπαρξίας δολοφονείται εν ψυχρώ, με την πρώτη ακτίνα του ήλιου,
--πόσες φορές θα βιώσουμε ξανά και ξανά αυτή τη δεύτερη γέννα!--
και την αιώνια λήθη τη διαδέχονται οι καθημερινοί αβάσταχτοι οικείοι ήχοι,
ενώ τα μάτια αρχίζουν σιγά σιγά να προσαρμόζονται στην σκληρότητα της πραγματικότητας,
αρχίζει ο θρήνος,
αρχίζει ο επίμονος πόνος που καλλιεργεί στις ερωτευμένες καρδιές η απουσία..
ποια χαρά και ποια ελπίδα μπορεί να κατοικήσει πάνω σε μια τέτοια ερειπωμένη λέξη?!.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου